Vrijdagmiddaghoofd

Vrijdagmiddag en de scans van drie van mijn patiënten moesten nog door de radioloog beoordeeld worden. Ja, ik kan zelf kijken. Nee, ik snap niet hoe ik geëlongeerde vaten moet herkennen zonder pijltje erbij.

Na de overdracht bespreek ik de laatste patiënten met de neuroloog. Halverwege patiënt 2 komt er iemand binnen en terwijl ik patiënt 2 afrond, raakt hij in gesprek met de neuroloog. Ik ben klaar met typen en sluit het dossier. De reactie op mijn ‘goed weekend!’ is wat lauwtjes, maar goed, het is dan ook vrijdagmiddag. Voelt iemand ‘m al aankomen? Ik niet namelijk. Ik leg m’n telefoon aan de lader, verplaats m’n stethoscoop van jaszak naar rugzak en babbel wat met de andere semiarts, totdat dan eindelijk het kwartje valt. Je verwacht het niet, maar als je klaar bent met patiënt 2 bespreken, is het wel de bedoeling dat je patiënt 3 ook nog bespreekt. Die persoon die binnenkwam? Dat is de neurochirurg, die ik gevraagd had om langs te lopen voor overleg.

Kortom, ik loop beteuterd weer terug naar de artsen. Ik had echter net zo goed niet sip kunnen kijken, want niemand gaf er blijk van dat ze doorhadden dat ik binnen kwam. Ze waren juist druk in gesprek over een of ander congres. Tja, wat doe je dan. Er maar bij gaan zitten? Beetje eromheen dralen? Het gesprek onderbreken? Een hels dilemma en dan weet je ook nog niet eens of je het bespreken van het beleid al gemist hebt! Het gesprek ging namelijk over alles behálve het opereren van de rug van de patiënt. Oké, even afwachten. Nog steeds geen sjoege. Prima, het is toch al gênant. Even goed de keel schrapen: ‘Gaan jullie nog langs die-en-die patiënt?’ Dat is het geval en godzijdank hadden ze ook nog niet besproken wat het beleid werd.

Op mijn verontschuldiging naderhand komt het bevrijdende antwoord: ‘haha was inderdaad raar, maar geen probleem, hoor. Goed weekend!’ En de patiënt? Die zal nooit weten dat ik hem bijna vergeten was. Sorry, meneer!