De Geneeskundestudent

Misschien heb ik tijdens mijn vorige columns de indruk gewekt dat ik de studie geneeskunde niet altijd even leuk vind. En wellicht verwachten mensen ook wel van mij dat ik kritisch ben, in mijn rol als belangenbehartiger. Van leuke dingen gaat nou eenmaal minder de noodzaak tot verandering uit. Toch wil ik hier graag het tegendeel benadrukken, want dat geschetste negatieve beeld is zeker niet zo zwart-wit. Geneeskunde is net een rondje hardlopen: ook al heb ik er echt niet altijd zin in, ik ben op het eind van de dag toch erg blij als ik gegaan ben.

We worden ouder, er zijn steeds meer mensen met chronische ziekten, de zorgkosten nemen toe en de vraag naar zorgverleners stijgt explosief. In de zorg verschuift de nadruk van ziekte naar gezondheid, functioneren en meedoen in de maatschappij – niet alleen lichamelijk, maar ook psychosociaal. Preventie en leefstijl worden steeds belangrijker. Daarmee verschuift zorg van het ziekenhuis naar daarbuiten.

Laatst, toen een familielid weer eens vroeg wat ik nou eigenlijk wilde worden, dacht ik terug aan zes jaar geleden, toen diezelfde vraag gesteld werd tijdens mijn eerste uren in de collegebanken. Van de honderden eerstejaars reageerde slechts een enkeling bevestigend op de vraag wie er huisarts wilde worden. Hele studiegroepen aan handen gingen omhoog bij specialisaties als neurochirurg en cardiothoracaal chirurg. Over de sociale geneeskunde werd natuurlijk niet gesproken.

‘Dat doen we altijd al zo’ ‘Toen ik nog in opleiding was...’ ‘Vroeger kreeg niemand een burn-out’ Voor veel coassistenten en jonge artsen zullen dit herkenbare uitspraken zijn. Ze zijn veelal afkomstig van (oudere) specialisten en opleiders en worden regelmatig gebruikt in discussies over werk-privébalans, opleidingen of een veilige werkomgeving. Verschillende generaties hebben verschillende meningen over deze onderwerpen, wat soms voor spanning kan zorgen op de werkvloer. Gelukkig komt er steeds meer aandacht voor deze generatiediversiteit.

Coschap is een feestje, maar je moet zelf de slingers ophangen. En de uitnodigingen versturen. Dat op dat feestje vervolgens niemand komt, vind ik trouwens niet echt een probleem: de masterstudent geneeskunde heeft namelijk überhaupt geen tijd meer voor feestjes.

De eindbeoordeling is voor iedere coassistent een spannend moment. Achteraf blijkt deze onzekerheid vaak onnodig. De beoordelaar kruist overal ‘op niveau’ aan, zegt dat je een prima coassistent was en stuurt je weer op weg. Yes, geslaagd! Maar hoe nu verder? Wat kun je verbeteren voordat je écht alleen bij een patiënt staat? Investeren in een uitgebreide en eerlijke beoordeling is goud waard voor de zorg van de toekomst, vindt De Geneeskundestudent.

Niemand weet, niemand weet, hoe de coassistent heet. Verder durf ik de vergelijking tussen de studie geneeskunde en een sprookje niet te trekken. Hoe mythisch de studie in de gedachten van menig middel­bare scholier is, zo zwaar blijkt de studie uiteindelijk te zijn. En dan bedoel ik niet alleen de studielast.

Als je het structureel overwerken van aniossen, aiossen en medisch specialisten wilt aanpakken, moet je beginnen met de overuren die worden gemaakt in de coschappen, stellen Nynke Nubé en Rowen de Jong, bestuursleden bij De Geneeskundestudent.

Om kwart voor zes gaat mijn wekker; buiten is het nog pikdonker. Door oefening in efficiëntie ben ik binnen een halfuurtje klaar om te gaan. Ik haal net op tijd de trein van half zeven richting Tilburg.

Gezondheid is niet gelijkelijk over alle inwoners van ons land verdeeld. De verschillen hangen samen met verschillen in sociaaleconomische status. Als arts in spe moet je daarop voorbereid zijn.

Abortus en de wetgeving hieromheen zijn een omstreden onderwerp en daarom woedt er een voortdurend medisch-ethisch debat. In Nederland speelt in het bijzonder de kwestie van de bedenktijd voorafgaand aan een abortus. De meningen over wel of geen bedenktijd zijn verdeeld en soms lijken beide kanten steeds stelliger te worden in hun overtuigingen.

Iedere geneeskunde­student kan zich het moment wel herinneren: dat college waarin je wordt gevraagd wat je zou willen worden. Bijna alle handen gaan omhoog na de vraag: ‘wie wil later in het ziekenhuis werken?’ Realistisch is dat niet, want slechts één op de drie geneeskundestudenten wordt daadwerkelijk medisch specialist. Dit laatste wordt ook gezegd tegen studenten om ze hiervan bewust te maken. Een gevoel van onzeker­heid volgt vaak na dit college, want hoe word jij wel die ene van de drie?

De coronamaatregelen versterken eenzaamheidgevoelens. Onder volwassen Nederlanders was de emotionele eenzaamheid in de zomer van 2020 toegenomen ten opzichte van vóór de corona-uitbraak (van 18% naar 25%). En bij eenzame personen kwamen meer angst- en depressieve symptomen voor (van 18% in november 2019 naar 26% in juni 2020). Gezien deze tendenzen en de vele media-aandacht, zoals de coronapersconferentie van 14 januari jl., leek het ons interessant om eens iets dieper te duiken in de (filosofische) achtergrond van eenzaamheid en de gezondheidsgevolgen daarvan.

Dat de studie geneeskunde competitief is en studenten van alles doen om te excelleren, is vast bij de gemiddelde MC-lezer bekend. U kunt daarbij denken aan wetenschappelijk onderzoek doen of zitting nemen in een commissie of bestuur.

Ruim een jaar heeft het coronavirus de wereld in haar greep. Voor studenten een unieke periode in hun leven. Toch zijn epidemieën én ook de ­quarantainemaatregelen van alle tijden.