Groots

Dag in dag uit lacht ze de tijd sierlijk weg. Ze gaat snel achteruit, maar de vonk in haar ogen lijkt onveranderlijk. Iedere middag, na de visite, ga ik even bij haar zitten. Ze voert me mee in haar rivier rijk aan wijsheden over het leven. Ik waan me weer een kind. Net of ik bij mijn oma aan het bed zit. De chemo heeft veel kapotgemaakt, maar de ziel van deze vrouw is onaantastbaar.

Het gemetastaseerde longcarcinoom had natuurlijk allang beslag gelegd op het leven van deze grote geest, maar ik had gehoopt dat het proces iets langer zou duren. Haar lichaam wil niet meer. Bloedprikken wordt steeds moeilijker. ‘Ik ben leeg, jongen. Er zit niks meer in’, zegt ze glimlachend als ik het weer probeer.

We kunnen niet veel meer. De tumor loopt harder dan zij doet. Dat deelt de arts met haar. Ze reageert teder. Met een warme blik richt ze zich tot de arts en knikt. Daar is die glimlach weer. Ze zegt verder niets. De arts en ik verlaten de kamer en laten haar achter in een serene, maar onbewogen sfeer.

Die middag ga ik weer bij haar langs. Ik vraag hoe ze zich voelt. ‘Ik heb een goed leven gehad. Ik heb er vrede mee, lieve jongen. Je hebt je best gedaan.’ Ik ben stil. ‘Als het tijd is, is het tijd. Daar kan niemand wat aan veranderen. Bedankt voor alles.’ Mijn ogen lopen vol en in mijn keel vormt zich een brok. ‘Hé, kijk me eens aan. Beloof me dat je een goede dokter wordt en ervoor zorgt dat zo min mogelijk mensen mij zullen volgen. Anders wordt het straks veel te druk daarboven’, grapt ze terwijl ze me aantikt. We lachen samen. Wat is zij toch groots.

De volgende dag is ze er niet meer.

Oncologie. Het maakt niet uit hoe groot je bent. Iedereen hier, gaat.