Geopereerd in Spanje: geen aanrader!
2 reacties
Zeven jaar geleden was ik met mijn man en vrienden een bergwandeling aan het maken in Spanje (Gorges de la Carança). Op de terugtocht was ik een eindje vooruitgelopen en waarschijnlijk ben ik over een steen gestruikeld en vijf meter naar beneden gevallen.
Toen ik weer wakker werd was het voor mij duidelijk dat ik een open fractuur van mijn rechterpols had. Ik probeerde mijn reisgenoten te bellen, maar helaas had niemand bereik in de bergen. Bij aankomst in het dal zagen zij al mijn oproepen en kon ik melden dat ik ‘ergens’ lag en mijn pols gebroken had. Er werd een helikopter gearrangeerd en via de meldkamer kon ik die navigeren naar de juiste plek. Vervolgens werd ik vervoerd naar het ziekenhuis in Tremp.
Daar aangekomen – en nadat er van mijn beide polsen foto’s waren genomen – werd ik opgevangen door een orthopedisch chirurg en een anesthesioloog. De chirurg sprak geen woord Engels en kon als diagnose alleen aangeven dat beide polsen tak-tak-tak waren en dat ik geopereerd moest worden. Vervolgens onder het mes en in het gips: beide armen van pols tot halverwege de bovenarm. Ik heb geprobeerd te achterhalen wat ze gedaan hadden, maar dat is mij niet gelukt!
Het gevolg was dat ik niets meer kon: niet aankleden, niet eten, niet naar het toilet et cetera.
Echter in Spanje is het gebruikelijk dat die hulp wordt geboden door een familielid, dat 24 uur per dag naast de patiënt zit. Toen na drie dagen mijn echtgenoot besloten had om met de auto naar Nederland te gaan rijden, omdat ik gerepatrieerd zou worden met het vliegtuig, waren de verpleegkundigen amper bereid om mij te helpen met eten geven, aankleden of douchen!
Vervolgens ben ik anderhalve week na aankomst in Nederland aan beide polsen opnieuw geopereerd: het was echt Spaans prutswerk geweest! Maar communiceren met de Spaanse artsen en verpleegkundigen was amper mogelijk: bijna niemand (!) sprak een woord Engels en samen bekijken van röntgenfoto’s kwam niet voor in het behandelarsenaal van de artsen.
Opmerkelijk was ook dat er in Spanje geen thoraxfoto was gemaakt; achteraf bleek ik ook nog twee ribfracturen te hebben, die pas ontdekt werden na consolidatie van de breuken.
Al met al een heel avontuur, maar mijn advies luidt: beland niet in een regionaal Spaans ziekenhuis!
Sandra Offeringa, arts M+G, adviserend geneeskundige
B.P.I.M. van der Kroft
arts verzuim begeleiding
Google translate? of de app Say Hi overwogen?
J.J.I. Ruchti
Specialist ouderengeneeskunde , Drachten
‘Het gevolg was dat ik niets meer kon: niet aankleden, niet eten, niet naar het toilet et cetera.
Echter in Spanje is het gebruikelijk dat die hulp wordt geboden door een familielid, dat 24 uur per dag naast de patiënt zit.’
Dit is straks in N...ederland ook gebruikelijk gezien stijgende zorgvraag en afnemende zorgverleners…