Yorkshire drain

Tijdens mijn neurochirurgisch spreekuur belde een bevriende dierenarts mij. Zij had van doen met een zes maanden oude yorkshireterriër, Dusty, die sinds vier dagen progressieve symptomen had als opisthotonus, wijdere pupillen en toenemende sloomheid. De diagnose was al gesteld met een echo: een forse hydrocefalus. Omdat de eigenaar afzag van verdere behandeling overwoog ze het diertje de volgende dag maar te euthanaseren, tenzij… ik bereid was het zielige mormeltje van een ventriculoperitoneale drain te voorzien. ‘Dat doen jullie toch ook bij kinderen?’

Omdat ik natuurlijk niet meteen de juiste spullen voorradig had, besloten we Dusty extra corticosteroïden te geven, zodat ik een handboor en een out-of-date-drain kon organiseren. De volgende dag gewapend met de spullen naar de dierenkliniek: Dusty was verslechterd en zijn pupillen waren wijd geworden. Onder narcose verrichtte ik eerst een rechtsfrontaal boorgat in het slechts 8 cm grote koppetje en bracht het proximale deel van de drain in. Onder hoge druk ontlastte zich de licht bloederige liquor. Vervolgens moest de drain naar de buik worden getunneld. De out-of-date-tunnelaar voor humaan gebruik was viermaal de totale lengte van Dusty, dus enige improvisatie op afstand was noodzakelijk. Omdat Dusty in mijn perceptie in tegenstelling tot de mens een zich horizontaal bewegend zoogdier was, besloot ik geen klepje in de drain te plaatsen. Bij de mens doen we dit immers in principe wel om overdrainage te voorkomen. De drain werd vervolgens in de peritoneale holte gebracht en binnen 34 minuten was Dusty klaar.

Tot een ieders vreugde herstelde Dusty binnen een week. Aanvankelijk met een lichte parese links. De canine motorische schors ligt meer frontaal dan de humane en Dusty’s koppie was wel erg klein. Ook liep Dusty af en toe rondjes naar rechts (hemi-inattentiesyndroom?), maar herstelde hiervan na een paar weken volledig. Sindsdien heeft Dusty geleefd als een vrolijk en ondernemend hondje, niet beseffend dat hij ooit aan een tunnelaar is geregen en op de rand van de afgrond heeft gebungeld. Dit jaar is hij overleden (oorzaak onbekend), maar hij heeft zes jaar op een drain gehuppeld. Volgens mijn veterinaire vakbroeders een record. Ik zou het zo weer doen.

Bart van der Zwan, neurochirurg

met dank aan Anne-Marie Mulder, dierenarts

• Alle lezersbijdragen bij de Dierenspecial