Te veel dokters kiezen de dood (3)

Ik ben een vrouwelijke aio, met een druk gezinsleven en hobby’s. In dit drukke leven verdwijnt medische literatuur soms in het cellofaan op een Stapel. Een Stapel vol zaken die je niet kwijt wil raken en waar je ook niet de hele dag aan herinnerd wil worden. In een kast. Met een deur ervoor. Op zolder.

En zo kan het gebeuren dat je je op een avond een weg baant door die Stapel en twee Medisch Contacten achter elkaar leest. Ik las een artikel van Henk Maassen: Fitte arts kweekt fitte patiënt (MC 24/2010: 1132). Hierin vertelt de public health-arts Erica Frank dat vooral vrouwelijke artsen zeer gezond zijn. Ze zijn hierbij een voorbeeld voor hun patiënten en de gezondheid van patiënten verbetert hierdoor. Fantastisch. Ik bedacht dat ik nog een reden had om het hardlopen te continueren. Ook stootte ik even mijn partner aan om dit met hem te delen. Koren op mijn molen.

Maar dit feel good moment duurde kort. In de volgende Medisch Contact dat ik van zijn cellofaantje bevrijdde las ik het artikel van Van Schaik: Te veel artsen kiezen de dood (MC 25/2010: 1218). Met name vrouwelijke artsen zouden burn-out, depressief en suïcidaal zijn. Ze worstelen met stressoren van gecombineerde zorg voor gezins- en beroepsleven. O jee, dat ben ik, bedacht ik me. Volgens dit artikel heb ik juist meer kans om depressief te worden en een zorgmijder te zijn.

Vannacht droomde ik dat ik aan het hardlopen was door de duinen. Met achter mij aan een drom patiënten. Alle diabeten waren er en ook de COPD-ers zetten hun beste beentje voor. Het was een prachtige dag en we hadden een mooi tempo. Maar opeens stortte ik me van het klimduin in Schoorl, met mijn patiënten als lemmingen achter me aan.

Haarlem, juni 2010
Gina Boorsma, aios huisarts geneeskunde

Rubriek Brieven