Spreekkamergeluiden

Gisteren bezocht de lichtdementerende K, vergezeld van zijn dochter, het spreekuur. Had ik met die dochter niet al eens in clinch gelegen over vader, ging het door me heen. Ik kreeg een verklaring van een advocaat onder mijn neus geschoven met de vraag of ik die even wilde tekenen. Die luidde dat K. onder curatele moest worden gesteld wegens dementie, maar niet in staat was zelf de zitting bij te wonen waarop dat zou worden bepaald

‘Mooi niet’, dacht ik.

‘Ik teken niet’, wendde ik me tot de dochter. ‘Dit vergt een zorgvuldige afweging door een onafhankelijk persoon. Waarom gaan jullie eigenlijk niet gewoon naar die zitting?’

 ‘Ik ben bang dat de spanning hem dan te veel wordt en dat is slecht voor zijn dementie.’

Is dit wel zuivere koffie, dacht ik. ‘Waarom vraag u niet aan zijn geriater die verklaring te tekenen?’

‘U bent toch ook arts. En mijn advocaat vindt dat de huisarts het ook mag doen.’

‘Ik doe het niet.’

‘Weet u wat ? Geef die verklaring maar hier. Ik heb ook altijd conflicten met u. Ik zal u dan ook maar niet vragen de bloeddruk van vader op te meten, want dat zult u ook wel niet willen doen.’

‘Dat zijn uw woorden.’

Ze stonden op en terwijl ze de deur uitliepen zei ze:

‘Zal ik u eens wat zeggen? Wat zal ik blij zijn als u met pensioen bent.’

‘Dan moet u nog een jaar of vijf geduld hebben’, antwoordde ik.

‘En zal ik ú eens wat zeggen?’, kon ik niet nalaten haar na te roepen. ‘Ik vind u een heel vervelende vrouw!’

Het waren weliswaar niet de woorden die op mijn tong lagen, maar het luchtte toch een beetje op.|

Maarten Cox, de huisarts