Regulier-plus zoekt de consensus (6)

Ines von Rosenstiel is een moedig mens. (MC 18/2010: 822) Als huisartsen constateren we regelmatig de beperkingen van het reguliere, wetenschappelijk-materialistische denkmodel in de geneeskunde. Met dat model is op zichzelf niets mis. Het gaat mis als artsen, die zich hiertoe beperken, pretenderen daarmee de sleutel tot de gehele medische werkelijkheid in handen te hebben. Voor iemand die met een echt wetenschappelijke instelling de wereld wil beoordelen, is volgens ons onbevangenheid de allereerst noodzakelijke eigenschap. Deze is vaak afwezig. Op grond van het meestal impliciete ‘ik snap het niet, kan het me niet voorstellen’ van de – in feite veroordelende – arts, worden andersdenkende collega’s aangevallen en geridiculiseerd. Vaak wordt hun integriteit in twijfel getrokken.

Een tweede kenmerk van een werkelijk wetenschappelijke houding is bescheidenheid. Ook die zoeken we meestal vergeefs als het om commentaren ten aanzien van andersdenkenden gaat.

Een derde eigenschap van de ware wetenschapper is volgens ons moed. Moed om het tot nu toe ongeziene te zien, het tot nu toe ongedachte te denken en het tot nu toe niet gedane mogelijk een plek te geven in of naast het eigen handelen. Pas dan is ook werkelijk onderzoek ernaar mogelijk.

Wil de geneeskunde recht doen aan de oneindige diversiteit die het (medische) leven biedt, dan is gedifferentieerdheid naar inhoud en aanbod een voorwaarde, en geen overbodige luxe.

Ines van Rosenstiel kennen we niet persoonlijk. We vinden dat ze, beter dan veel beroepsgenoten, de beperktheid van de reguliere geneeskunde ziet en, eveneens anders dan veel artsen, de moed heeft consequenties te verbinden aan wat ze waarneemt. Ze draagt bij tot de pluriformiteit in de geneeskunde en dat komt de geneeskunde in zijn geheel ten goede.

Haarlem, juni 2010
Mattijs Christiaanse, Joost Laceulle, Marijke van der Veen, Christof Zwart, huisartsen

Rubriek Brieven