Patiënten en huisartsenposten in een spagaat

Ik praat erover met collega’s en ik lees erover. De drukte op de huisartsenposten is een feit. Er zijn talrijke en uiteenlopend remedies geopperd. Zoals de invoering van een eigen bijdrage voor bezoek aan de huisartsenpost.

Maar het risico is groot dat mensen uit de lage inkomensgroep hun zorgvragen onterecht zullen uitstellen. Of tot 23.00 uur dienst in Hagro-verband en daarna nachtdienst door de posten? Misschien werkt dat in regio’s met een grote huisartsendichtheid, maar hoe moet zoiets in Oost-Groningen? Of is helemaal terug naar de ‘oude’ dienststructuren een optie? Daar lijkt geen draagvlak voor te zijn.

Maar wat we er ook aan doen, we veranderen niets aan de maatschappelijke context. Dat is er een van onverbiddelijk gejakker binnen een even onverbiddelijke 24 uurseconomie.

Overvolle to do-lijstjes waarmee dagelijks in haast elk huishouden moet worden gejongleerd om het tempo de baas te blijven. Hoe kan ik het een patiënt kwalijk nemen als hij het niet anders geregeld krijgt dan ’s avonds laat of in het weekeinde naar de post te gaan als ik zelf afhankelijk ben van supermarkten die tot belachelijk late uren open zijn. Niet helemaal te vergelijken? Klopt, maar op een cruciaal punt gaat de vergelijking zeker niet mank: we moeten allemaal te veel in te weinig tijd. Niks kan meer rustig, alles moet snel.

Ideetje voor de dames en heren in hun Haagse campagneroes: een minister voor onthaasting.

Breda, maart 2010
Jula-Louise Vladár, huisarts

Naar de brievenrubriek