Nog altijd te oud, te knap, te duur

De kern van het betoog van Knape en Ten Cate over de specialistenopleiding (MC 13/2010: 582) zit in de zinsnede: ‘De discussies van de afgelopen jaren over een common trunk hebben geleerd dat de basis van een specialisme, nodig om algemene en acute problematiek te kunnen aanpakken, binnen twee tot drie jaar te leren moet zijn. Drie jaar intensieve moderne opleiding, mét ervaring, maar zonder overbodige productietaken, is ons inziens voldoende om na het artsexamen op basaal niveau binnen een specialisme te kunnen functioneren.’

Het is frappant dat juist bij medisch studenten het competentiegericht onderwijs ter discussie staat. Dit omdat er constant een ‘tekort aan praktische kennis’ wordt gevoeld. Dat tekort is er ook, zoals iedereen weet die coassistenten lesgeeft. Er is nauwelijks kennis over anatomie en farmacologie, en een geïntegreerd beeld over de opvang van een patiënt ontbreekt.

Dat de acute zorg van bijvoorbeeld een chirurgische patiënt even in drie jaar is te leren, is strijdig met de ervaring in vele westerse landen. Juist daar is door grote lacunes in de acute opvang van chirurgische patiënten een nieuw specialisme ontstaan in de vorm van de emergency surgeon. Dit is een aanvullende opleiding die juist weer in de breedte wordt vormgegeven en overwegend bestaat uit ‘oude rotten’ in het vak.

Ik vraag mij af wat de waarde is van een vroeg in de opleiding verkregen vaardigheid in bijvoorbeeld de liesbreukchirurgie die vervolgens gedurende enkele jaren niet meer wordt gepraktiseerd omdat geen productiewerk mag worden geleverd. De opleiding moet niet alleen een verzameling van vaardigheden zijn, maar de leerschool van een vak.

Beverwijk, april 2010
R.W. Kreis, medisch manager a.i., vakgroep Heelkunde, Rode Kruis Ziekenhuis

Brievenrubriek