Niemand hoorde de noodklok

Met verbazing las ik het artikel van de apothekers Van Soest-Segers en Van Rhijn (MC 20/2009: 885). Misschien komt het doordat zij vanuit hun expertise schrijven, maar ik mis stap één in de cascade van gebeurtenissen, namelijk huisarts en patiënt communiceren tijdens het consult over de penicillineallergie van patiënte. Dan had de huisarts meteen iets anders kunnen voorschrijven. Ik mis deze stap in het beschreven proces. Is die er wel geweest?

Ik vond het overigens wel mooi dat het artikel in dezelfde MC stond als artikelen over de valkuilen van het EPD. Mijns inziens zijn het ook de valkuilen van het gebruik van een digitaal systeem – hoe nuttig ook – die in dit artikel over het medicatieveiligheidsproject Remedie worden gedemonstreerd. De adequate directe communicatie tussen arts en patiënt, het gebruik van je gezonde verstand als patiënt bij medicatieconsumptie en een adequate menselijke interpretatie van digitale gegevens kan door geen enkel systeem worden vervangen. Bij digitalisering ligt kennelijk ook debilisering van patiënt en professional op de loer. Het eigen alerte verstand delft rap het onderspit.

Bij de vermelding van de inspectie dat er ook een tuchtrechtelijk vervolg was overwogen, vroeg ik mij af bij wie de klacht dan het meest op zijn plaats zou zijn. Wie is in deze keten eigenlijk verantwoordelijk, dan wel aansprakelijk? De arts als voorschrijver van het gewraakte middel? De apothekersassistenten vanwege de uitgifte van het gewraakte middel? De apotheker als eindverantwoordelijk leverancier? De maker van een feilbaar digitaal systeem? Of mevrouw zelf, omdat ze niet de tegenwoordigheid van geest had bij de huisarts al te checken wat ze zou krijgen, noch zelf de bijsluiter heeft gelezen voor zij het innam?

Ik heb me in ieder geval weer eens gerealiseerd hoe belangrijk het is te blijven vragen naar allergieën en intoleranties bij de cliënten aan wie ik iets voorschrijf.

Den Bosch, juni 2009

Jacobien Erbrink, specialist ouderengeneeskunde