Memento mori

Ik zie een toenemend aantal patiënten met klachten voor wie het biomedische denkraam te smal en het standaard tienminutenconsult te kort zijn om tot een diagnose te komen. Zo zag ik vandaag een nieuw ingeschreven patiënte, een vrouw van nog geen dertig jaar, met mictieklachten en pijn in de lenden die op het eerste gezicht leken te passen bij een urineweginfectie. Maar de Niturtest en het urinesediment leverden geen afwijkingen op.

Maar wat was het dan wel?
‘Laat me eens naar je rug kijken’, zei ik.

Ik ging achter haar staan, deed haar shirtje omhoog en haar broek wat naar beneden en toen kwam in grote zwarte Gothic-letters de tekst ‘memento mori’ tevoorschijn.

‘Gedenk dat gij zult sterven’, vertaalde ik hardop. ‘Joh, hoe kom je erbij om dat op je rug te laten tatoeëren.’

‘U bent de eerste die begrijpt wat daar staat’, zei ze.

En zo raakten we in gesprek. Het bleek dat ze nog veel meer klachten had, al jaren niet meer werkte, en maar een miezerig bestaan leidde. Haar vorige huisarts had haar naar alle mogelijke specialisten gestuurd. Uiteindelijk had hij gezegd dat hij een hele goede huisarts dichter bij haar in de buurt kende.

‘Weet je wat wij doen’, zei ik toen ik in de gaten had hoe complex het was. ‘Laten we voor volgende week een dubbele afspraak maken, dan kan ik dieper op je klachten ingaan.’

Volgende week zal ik de klachten in een biopsychosociaal perspectief plaatsen. En daarbij zal zeker de vraag aan de orde komen waarom op haar rug ‘memento mori’ en niet ‘carpe diem’ staat. Want dat intrigeert mij in hoge mate.

Maarten Cox, huisarts