Kip zonder kop

Het wemelt in de huisartsenpraktijk van GGZ-problematiek. Twee voorbeelden van vandaag: een dame wil stoppen met roken. Uit recente corre­spondentie is mij bekend dat ze bij de tweedelijns-GGZ onder behandeling is wegens een borderlinestoornis en dat er momenteel een antisuïcide­afspraak loopt. Na overleg besluiten we dat stoppen met roken nog maar even uit te stellen tot stabielere tijden.

Een meisje van zestien bezoekt mij met paniekaanvallen sinds het overlijden van haar geliefde hondje een maand geleden. Zelf ziet ze de aanvallen aan voor een ernstige ziekte. Pas na een indringend gesprek is ze bereid af te zien van een spoedverwijzing naar een internist en kunnen we doorgaan op het dode hondje als bron van haar klachten.

Een goede huisarts moet dus GGZ-vaardig zijn. Een huisarts die dat niet is, is een kip zonder kop, is een dolende in de woestijn.

Nu wordt de huisartsenpraktijk, als het tenminste doorgaat, per 1 januari aanstaande versterkt met een praktijkondersteuner op GGZ-gebied. Een prachtig initiatief natuurlijk en een erkenning van de huisartsenpraktijk als vindplaats voor GGZ-problematiek. Maar met de invulling van de functie heb ik problemen. De belangrijkste taak van deze functionaris wordt namelijk ‘vraagverheldering’, onder het motto dat de huisarts daarvoor geen tijd heeft of niet competent genoeg is. Het is volgens mij een regelrechte uitnodiging om als huisarts die hele GGZ maar over de heg te kieperen. En dat moet nu juist niet gebeuren.

Maar waar moet hij dan de tijd voor GGZ vandaan halen, hoor ik u vragen. Van cardiovasculair risicomanagement, natuurlijk. Daar gaat veel te veel geld naartoe.

Maarten Cox