Kanarie met epilepsie

Toen ik op twaalfjarige leeftijd een kanarie mocht uitzoeken, wist ik niet dat je een kanarie niet te jong bij zijn moeder moet weghalen. Hij bleek niet te kunnen fluiten; dat hij had niet geleerd van zijn moeder.
Elija bleek echter zeer leerbaar en floot na een jaar al mijn deuntjes na. Zo begroette hij ons met mijn zelfbedachte fluitriedeltje als het gezin thuiskwam en als hij aandacht wilde.

Op een zaterdagavond met het hele gezin voor de buis, inclusief oma, viel een tv-presentator per ongeluk in een zwembad. Algehele hilariteit in studio en ook bij ons. Het werd nog leuker toen duidelijk werd dat de tv-presentator het zelf helemaal niet leuk vond. We gierden het uit en oma plaste zelfs in haar broek, wat het gelach nog deed toenemen. Opeens fladderde Elija als een dolle door zijn ronde kooi en stortte – meer dood dan levend – in het zand.

Oma diagnosticeerde: epileptisch insult door lawaai. De hijgende Elija werd door ‘dokter-oma’ opgepakt en onder de koude kraan gehouden. Zou Elija dit overleven? Gelukkig wel en ik was als tiener danig onder de indruk.

In de dagen na het insult trad langzaam herstel op. Elija floot mij weer na en het kanarieleven zag er weer goed uit. Maar de jaren hierna kreeg Elija keer op keer een insult bij lawaai in of rond het huis. Iedere keer herstelde hij weer met of zonder een koude waterstraal. Elija leefde zo nog vele jaren.

Achteraf, na 40 jaar, vraag ik mij af of de kordate aanpak van dokter-oma mij heeft doen besluiten arts te worden. Aan lawaaibescherming deden we in die jaren bij kanaries nog niet.

Jan van der Borden, kno-arts

Meer lezersbijdragen