Gemiste kans

Eerder zette ik uiteen waarom ik niks zie in de verscherpte richtlijnen voor cardiovasculair risicomanagement. De implementatie van dat beleid is inmiddels echter in volle gang. Verzet heeft dus weinig zin meer. En omdat de rol van Don Quichot mij niet ligt, zal ik het er na deze column niet meer over hebben. Maar mag ik nog eenmaal het vingertje opsteken?

Is het niet merkwaardig dat het besluit om deze grootscheepse preventieve medicaliseringsoperatie uit te voeren alleen is genomen door medische beroepsverenigingen? En dat daaraan – bij mijn weten – geen debat van betekenis te pas is gekomen? Wat zouden we ervan vinden als de gezamenlijke Nederlandse wegenbouwers met elkaar zouden uitmaken waar en hoeveel wegen er worden aangelegd? En wat als de Delta-commissie onder leiding van oud-minister Veerman geheel op eigen houtje had beslist dat de zeespiegelstijging moest worden beteugeld? En of wij burgers alleen even de benodigde 1,5 miljard per jaar willen dokken.

Zo zijn we toch niet getrouwd. Daar hebben we toch ons parlement en onze regering voor? Waarom schakelen we dat parlement dan wel in bij ethische, maar kwantitatief gezien mini-issues als euthanasie en embryoselectie, en niet bij deze cardiovasculaire megaoperatie? Het gaat tenslotte over een miljard euro per jaar en heeft grote gevolgen voor de kwaliteit van leven van een miljoen Nederlanders. Me dunkt een  te belangrijke kwestie om alleen aan medische professionals over te laten. Een gemiste kans.

Maarten Cox, huisarts