Foei Maarten!

Onlangs heb ik een blunder begaan door omineus klinkende klachten lachend terzijde te schuiven. Hoe kon dat gebeuren? Laat in de middag belde mevrouw A. Haar zoontje Jimmy van zes had twee dagen koorts met braken en diarree. Volgens A. zag haar zoon eruit ‘als een levend lijk’ en was hij ‘helemaal zwart rond zijn ogen’.

In plaats van dat ik hieraan de diagnose dehydratie koppelde en actie ondernam, concludeerde ik dat het wel zou meevallen. A. is heel goed in overdrijven en nu maakte ze het wel heel bont. En uitdroging komt eigenlijk weinig voor op die leeftijd en zeker niet op de tweede dag. Ik gaf dus buikgriepadviezen met de mededeling dat ik de volgende middag zou terugbellen.

De volgend ochtend werd ik gebeld door de kinderarts die zei dat Jimmy de avond ervoor met ernstige uitdroging was opgenomen en nu aan het infuus lag (afloop goed).

Hoe heb ik zo’n blunder kunnen begaan? Ik heb mij helemaal op het verkeerde been laten zetten door A. Die ken ik als een vrouw met paniekklachten en hypochondrische preoccupaties. Zij bezoekt regelmatig het spreekuur met sterk overdreven klachten die na onderzoek niets om het lijf hebben. Maar wat voor haarzelf geldt, hoeft nog niet voor haar zoontje op te gaan. En dan mijn advies zonder lichamelijk onderzoek. Foei Maarten!

Misschien speelt hier nog iets heel anders. Toen mevrouw A. belde, was het 16.45 uur; het liep tegen sluitingstijd. En dan wordt mijn drempel om klachten serieus te nemen onbewust een stuk hoger. Onverantwoord hoog, zo bleek.

Maarten Cox, de huisarts