Ervaringsdeskundige

De jonge man, begin veertig, was terminaal. Duidelijk terminaal. Als waarnemend huisarts zag ik hem in de zomer van 2008.Hij was uitgemergeld. Zijn oogwit zag geel. Zijn huid had een grijzige, bijna zwarte tint. Liefdevol werd hij bijgestaan door zijn vriendin, die bijna trots was op het feit dat zij ‘mantelzorger’ was.

Diagnose: gemetastaseerd melanoom. Uitbehandeld.Het was moeilijk om echt contact met hem te krijgen. Hij streed zijn eigen strijd, en ik voelde me slechts waarnemer. Om toch toenadering te zoeken, en om een vertrouwensband te kweken, zei ik het ineens, in een onbewaakt moment: ‘Ik heb ook een melanoom gehad. Gelukkig gaat het met mij goed, maar wij hebben dezelfde ziekte gehad.’

Fout!! Daar had de man geen boodschap aan. Hij keek me amper aan, het interesseerde hem niet. Of zag ik zelfs verwijt in zijn ogen? Enkele dagen later overleed hij. Ik besefte dat mijn ontboezeming niet erg productief was geweest, en waarschijnlijk zelfs onprofessioneel.Een dokter als ervaringsdeskundige: niet altijd een aanbeveling.

Edward Kriek, huisarts

Lees alle lezersbijdragen uit de special Kanker