Een wereldberoemde gynaecologe

Toen ik in mijn doctoraalfase van de studie geneeskunde het vak gynaecologie onderwezen kreeg, wist ik het meteen: dit was mijn specialisme.  Ik zou de ‘juiste vrouw op de juiste plek’ worden. Het vak behelst de mooie combinatie van verloskundig werk, chirurgisch ingrijpen, oncologische behandelingen, zorg bieden ten aanzien van hormonale beslommeringen, zorg bieden ten aanzien van infertiliteitsproblematiek: geweldig. Overigens wilde ik vervolgens niet zomaar een gynaecologe worden, maar een ‘wereldberoemde’. Ik vermoed achteraf omdat mijn medestudenten ook een streefniveau hadden dat paste bij een dergelijk doel.

Een jaar voor mijn coschap gynaecologie kreeg ik een relatie. Mijn privé-perspectief veranderde daarmee flink, onder andere doordat een, tot dan toe slechts sluimerende, maar zeer grote kinderwens, in het vizier kwam. Onverenigbaar leken mij vervolgens die twee: een carrière als gynaecoloog nastreven en kinderen krijgen om ze ook zelf op te kunnen voeden. Ik gebruikte mijn coschap gynaecologie om mezelf ervan te overtuigen dat er geen spaander heel kon blijven van het eerste: te emotioneel betrokken om me staande te houden bij juist de pathologie van dit specialisme: de oncologie, de pathologische bevallingen, infertiliteitsproblematiek. Teveel tranen, zoveel was zeker.

Nu ben ik met veel genoegen huisarts. Ik run in die hoedanigheid een druk bedrijf. Mijn kinderen zijn op een leeftijd dat ik niet meer zo bang ben om dood te gaan, omdat ze al zo geruststellend zelfstandig aan het worden zijn. Zal ik, als ik morgen mijn bul krijg, dan toch maar liever proberen om alsnog gynaecologe te worden ? Het vak spreekt me nog steeds enorm aan, die prachtige vrouwengeneeskunde. Ik weet nu ook dat ik het er heus goed zou afbrengen in emotionele situaties. En zou ik wellicht ook geschikter zijn om me grondig te verdiepen in de materie van één specialisme, dan oppervlakkiger in dat van alle vakgebieden binnen de geneeskunde ? Dat laatste blijft voor mij een duizelingwekkende bezigheid, met altijd weer op de loer liggende gevoelens van insufficiëntie.

Ik zou het leuk vinden om in teamverband te werken: overdrachten, vergaderingen, hier en daar vriendelijk communiceren met een huisarts, onderwijs misschien. Hm.

Maar het mooie van mijn eigen vak: generalist, familiedokter, expert in nuldelijnszorg, spin in het web van de eerstelijnszorg, een brug naar de tweedelijnszorg, met als doelgroep: de mens zelf. Prachtig, het is goed zo.

Els Stokkers, huisarts

Uithoorn

Lezersbijdragen Na de bul