Een routineklus

Na drie jaar cardiovasculair risicomanagement is het tijd voor een tussenbalans. Het blijkt dat cardiologen, internisten, neurologen en wij, huisartsen, gezamenlijk uiterst succesvol zijn in het protocollair en routineus afvullen van de risicopopulatie van 1,5 miljoen mensen met statines, antihypertensiva, vaatverwijders en antistolling. Nog enkele jaren te gaan en de klus is geklaard.

De kritiek tegen dit beleid lijkt helemaal verstomd. Ik hoor tenminste niemand meer die ‘tut  tut’, laat staan ‘ho ho’ roept. En dat terwijl op het NHG-congres van 2005 nog meer dan de helft van 1700 aanwezige huisartsen zich tegen het verstrekken van deze medicatie aan gezonde mensen verklaarde.

Ik moet toegeven dat ikzelf ook - zij het met tegenzin - meedoe aan dit beleid. Je kunt er niet onderuit. Het is tenslotte een NHG-Standaard geworden.

Mijn ervaringen van drie jaar zijn de volgende. Cardiovasculair risico­management legt een groot beslag op mankracht en middelen van de huisartsenpraktijk. Ik schat dat een normpraktijk daaraan minstens een uur per dag kwijt is. Er zijn veel patiënten die last hebben van bijwerkingen die gepaard gaan met een aanzienlijk verlies aan kwaliteit van leven. Er zijn veel patiënten die zijn gepreoccupeerd met pillen en meetwaarden.

En er zijn veel patiënten die slecht of helemaal niet zijn voorgelicht. Ik vraag me sterk af of zij hun medicijnen wel zouden innemen als ze echt zouden weten waarmee ze bezig zijn, namelijk een beetje risicoreductie met een hoog prijskaartje. Moeten wij niet veel meer tijd uittrekken om patiënten het moeilijke verhaal van risicoreductie uit te leggen? En is het niet eerlijker de keuze aan henzelf te laten? Waarbij niet meedoen ook een reële optie is. Dan zou ik er veel minder moeite mee hebben.

Maarten Cox, huisarts