Een kleine ingreep

Onlangs hebben wij het telefonisch spreekuur veranderd van een bel- in een terugbelspreekuur. Het is een kleine ingreep maar het heeft mij verlost van twee stressgevende halfuurtjes. Wij hadden sinds mensenheugenis twee open telefonische spreekuren per dag, die de laatste jaren steeds drukker werden. Vijftien telefoontjes in het ochtend halfuurtje waren geen uitzondering. Die telefonische spreekuren waren ook nog eens pal na de lange gewone spreekuren gepland. Dus in plaats van te kunnen toegeven aan een broodnodige pauze, bijvoorbeeld om even naar de wc te gaan, moest ik stipt op tijd en onvoorbereid klaarzitten voor een spervuur van telefoontjes. Het voelde aan als een wielrenner die na een lange tourrit nog even de Alpe d’ Huez opmoet. Na dat halfuurtje zat ik dan steevast met een nu-heb-ik-het-even-helemaal-gehad-gevoel temidden van onafgemaakte zaken. Totdat we het na een enthousiast verhaal over het terugbelspreekuur in het tijdschrift ‘de Huisarts’ hebben veranderd.

Nu vraagt de assistente allereerst naar de reden van het telefonisch consult. En dan blijkt al dat ze de helft daarvan zelf kan afwerken. De patiënten die overblijven, krijgen te horen wanneer ze door mij worden teruggebeld. Ik krijg nu dus na het spreekuur een klein lijstje in de handen gedrukt met namen van mensen die ik moet terugbellen en reden daarvan. Het voordeel is dat ik mijn spreekuur nu rustig kan afmaken, mijn lijstje kan bekijken, soms nog wat informatie verzamel en dan rustig kan terugbellen. Weg stress. In plaats van een overval is het een geregisseerd gebeuren geworden dat ook nog eens kwalitatief op een hoger peil staat. Een win-winsituatie zonder meer.

Maarten Cox, de huisarts