Een hete lente met een visie (1)

In zijn hoofdredactioneel ‘Een hete lente met een visie’ (MC 14/2002: 527) stelt Ben Crul dat het dit voorjaar alleen draait om geld. Zou er nog ergens over de inhoud worden gesproken?, vraagt hij zich af. Wat dat betreft kan ik hem deels geruststellen. Er wordt nog steeds gesproken over wat goede huisartsenzorg inhoudt, en hoe die kan worden verbeterd en  gecontinueerd.

Dan de financiële kant van de huisartsenzorg. Het huisartsenhonorarium bestaat uit een praktijkkostenvergoeding en een inkomen. Moderne huisartsenzorg heeft haar kwaliteit, maar ook haar prijs. Als maatschappelijk ‘ondernemer’ kan de huisarts conform de WTG deze prijs niet doorberekenen in het tarief. Wat deze zorg kost, is simpel uit te rekenen. Maar ondanks de uitspraak van Tabaksblat om deze kosten te betalen,  willen de partijen er uit eigen belang maar niet aan. Men verwacht wel de zorg, maar betaalt niet de bijbehorende kosten.

Het tweede aspect betreft het honorarium, dat sinds 1983 niet meer is herijkt. Wat is de huisarts waard? Het rapport-Hay is daarin duidelijk. De drie genoemde partijen vinden eveneens herijking redelijk. Maar ook hier maakt men geen haast, sterker PR-matig wordt telkens beweerd dat huisartsen er al zoveel hebben bijgekregen. Hoewel huisartsen tussen 1987 en 1998 33 procent meer zijn gaan werken, heeft de gevestigde huisarts er geen extra inkomen bijgekregen. Sterker nog, gerelateerd aan deze arbeidsprestatie is het ziekenfondshonorarium met 21 procent gedaald. Als we ook de inflatie erbij betrekken, is de discrepantie zelfs 50 procent.

Om  kwalitatieve huisartsenzorg overeind te houden, komt er inderdaad heel wat meer kijken dan geld. Degenen die echter menen deze zorg te kunnen leveren en tegelijk de ogen te sluiten voor beide honorariumaspecten, zou ik naïef willen noemen.

Dieren, april 2002