Een beetje tijd

Blijkbaar lezen collega’s andere dingen in mijn column ‘Een beetje tijd’ dan ik had bedoeld (MC 29-30/2010: 1481). Een neerbuigende toon (zoals Van Stuijvenberg signaleert) heb ik niet willen hanteren toen ik het werk van vrijgevestigde collega’s beschreef. Ik weet dat vrijwel elke specialist – in loondienst of vrijgevestigd – graag bereid is om extra werk te doen als dat voor de patiëntenzorg nodig is, net zoals collega Kerkhof dat is. Dat is gelukkig de regel, en ik heb er alle vertrouwen in dat dat zo blijft.

Voor mij zijn de cijfers uit het genoemde SEO-rapport wel reden tot bezinning. De gemiddelde werkweek van specialisten in dienstverband en die van vrijgevestigde specialisten verschilt nauwelijks (51 vs 53 uur). De gemiddelde vrijgevestigde specialist ziet in die tijd meer patiënten. Dat kan alleen maar als een vrijgevestigd specialist – gemiddeld – minder tijd besteedt aan een patiënt dan een dienstverbander. Dat wordt in het rapport ook zo benoemd – zie ook de Veldwerk-column van Aysel Erbudak (MC 38/2010: 1908). Meestal is dat geen probleem, en loopt de patiënt tevreden de deur uit. Ik heb er alleen maar de aandacht op willen vestigen dat een dergelijke efficiëntieslag, die vaak erg positief wordt gebracht en ‘productie draaien’ wordt genoemd, ook een keerzijde heeft. En ik vond de casus van de moeder die mij om ‘een beetje tijd’ vroeg daar een treffend voorbeeld van. Toegegeven, een uitzonderlijke casus. Maar wel een leerzame.

Als we té efficiënt gaan werken, neemt het risico toe dat we de patiënt onvoldoende serieus nemen. Dat kan en mag nooit de bedoeling zijn.

Zwolle, september 2010

Paul Brand, kinderarts

• Meer brieven