Beschermde leeromgeving

Na de ontvangst van mijn bul in 1972 was ik ook meteen huisarts. Als 26-jarige kreeg ik de hoge verwachtingen, de grote levensvragen en dito verantwoordelijkheden zo op mijn bord geschoven. Omdat ik gelijk verknocht was aan het vak, heb ik me met grote gretigheid de bijbehorende vaardigheden zelf bijgebracht aan de hand van zelfstudie, leerclubjes en reflectie. Dat was hard, maar uiterst leerzaam.

Hoe anders is dat tegenwoordig. Ik maak de huisartsenopleiding nu vanaf de zijlijn mee, omdat ik één dag per week de aio van mijn associé onder mijn hoede heb. Nu word je na de bul aan de hand meegenomen voor een driejarige opleiding. In die tijd word je geacht de dingen te leren waar ik destijds zo bloedig zelf heb moeten achter­komen. Nu heeft de aio de luxe om aan het einde van een consult, waarin ze twintig minuten heeft geworsteld met een kind met koorts maar vooral met de ongeruste ouders, aan mij te kunnen vragen of ik nog even wil meekijken om een meningitis uit te sluiten. En dan zie je het verschil. Hoe je zelf op basis van ervaring binnen twee minuten een kind hebt nagekeken en met een welgemikte verbale interventie de ongerustheid bij de ouders hebt weggenomen.

En dan hebben we het in de huisartsenopleiding alleen nog maar over de basics. Want bij de medische vraagstukken die er echt toe doen (ernstige somatisatie, terminale begeleiding, euthanasie) worden aios vrijwel nooit betrokken. Die krijgen ze pas als ze uit die beschermde leeromgeving komen en zichzelf vestigen. Hopelijk hebben ze dan geleerd hoe ze moeten leren.

Maarten Cox, de huisarts