Actieve euthanasie

In zijn brief ‘Actieve euthanasie’ (MC nr. 1/2000, blz. 7) hanteert Collega Dries een taalgebruik dat mij dwingt nog eens na te denken over actieve euthanasie. Iets dat ook de ‘Alkmaar-zaak’ in 1984 bij mij teweegbracht. Naar aanleiding van deze zaak besliste de Hoge Raad dat actieve levensbeëindiging op uitdrukkelijk, vrijwillig en herhaald verzoek bij ondraaglijk en uitzichtloos lijden, waarbij verlichting van dat lijden op geen andere wijze mogelijk is, geen misdrijf is.

Het weten van de wetenschap sluit idealen, visioenen, verbeeldingen uit haar betoog uit en bepaalt zich tot wat geregistreerd kan worden en beperkt zich tot de letterlijkheid van de werkelijkheid. Alles wat buiten is, komt binnen via onze zintuiglijke en cerebrale registraties en krijgt gestalte in menselijke taal.

Het betoog van Dries suggereert een voor ons níet kenbare en níet ervaarbare wereld, die slechts in symbolische (religieuze) taal kan worden aangeduid, vormgegeven en onthuld. Maar ook hier geldt, dat al het spreken over ‘na dit leven’ plaatsvindt ‘in dit leven’.

Actieve euthanasie is geen behandeling voor pijnbestrijding of uitzichtloos lijden, maar een door de arts op deskundige wijze voldoen aan een gerechtvaardigde keuze en verzoek, gedaan in vrijheid en verantwoordelijkheid, van een bewust en autonoom mens om onder voorgeschreven omstandigheden op een waardige wijze zijn persoonlijke weg te volgen, dat wil zeggen: afscheid te mogen nemen van het biologische leven. Aan dat verzoek wordt door artsen op een effectieve en respectvolle wijze voldaan.

Tilburg, januari 2000