‘Weinig artsen gebruiken de RGS-expertise’

De Registratiecommissie Geneeskundig Specialisten (RGS) voert regels uit rond (her)registratie van geneeskundig specialisten en profielartsen, de registratie bij opleiding tot geneeskundig specialist en profielarts en de erkenning van opleiders en opleidingen. De RGS telt 44 leden en 14 adviseurs; artsen en bestuurders uit de praktijk die de gezondheidszorg een warm hart toedragen. In de rubriek ‘RGS in beeld’ stellen enkele leden en adviseurs van de RGS zich voor. Deze keer is het woord aan Joke
Lanphen.

Joke Lanphen is huisarts en lid van de RGS-commissie Visiteren. Lanphen raadt collega’s aan om vaker contact te zoeken met de RGS. ‘Ik zie in de RGS casuïstiek voorbij komen waarvan ik denk: had je nou beter voorbereid, dan had je deze kwestie kunnen voorkomen.’

‘Voor mij was de HVRC, nu RGS, tot een jaar of twee geleden een tamelijk amorf orgaan, een organisatie zonder een voor mij bekend gezicht. In mijn ogen was het een uitvoerende bureauorganisatie. Nu merk ik dat er juist een enorme betrokkenheid is. De RGS bestaat uit vertegenwoordigers van de verschillende bloedgroepen, die de werkwijze, structuur
en actuele ontwikkelingen in die bloedgroep kennen.

We staan met één been in het veld en met één been in de RGS. Die betrokkenheid is essentieel om goed te kunnen oordelen over de kwesties die in de RGS spelen. Door de leden wordt met grote gedrevenheid beleid ontwikkeld. De regels zijn bekend, in de RGS gaat het over de interpretatie van die regels. Nog niet alles ligt vast. Tijdens vergaderingen bedenken we met elkaar hoe we sommige zaken het best kunnen vormgeven.

Vers bloed

De RGS is een jonge organisatie en dat biedt kansen op vernieuwing. Bijvoorbeeld op het gebied van de opleidingsvisitatie. Doel van de commissie Visiteren is te komen tot een uniforme manier van visiteren. We zitten middenin dat harmonisatieproces. Het kan zijn dat we toe moeten naar een nieuwe structuur van visiteren, maar daar zijn we nog niet over uit. Ik denk dat het goed is dat er ‘vers bloed’ in
de RGS zit, waar ik mezelf ook toe reken. Als je vergroeid bent met procedures is het soms lastig om er los van te komen. Ik word niet gehinderd door historische bagage of oude patronen en kan dus makkelijk open staan voor nieuwe ideeën.

Eén van mijn ambities is om de RGS uit de anonimiteit te halen. De RGS en het KNMG-bureau zijn zeer toegankelijk. Er is veel expertise, onder meer bij de secretarissen, waar artsen maar weinig gebruik van maken. Zeker als je geen ‘mainstream’ werk doet, is het aan te raden om je tijdig te laten vertellen of herregistratie een probleem kan worden. Bijvoorbeeld als je als huisarts niet meer in een praktijk gaat werken, maar in een instelling of elders. Verandert je werkplek, win daar dan
informatie over in bij de RGS. Daarmee kun je problemen voorkomen.’