Urgentie, regionaal samenwerken en besparing

Afgelopen week had ik de eerste bijeenkomst met mijn intervisiegroep na de zomer. Ik vind het altijd heel prettig om met collega’s samen te bespreken wat er zoal gebeurt in de praktijk; welke ontwikkelingen we zien en hoe we hier in het veranderende veld mee omgaan als professionals in verschillende zorginstellingen.

Vlak na de vorige intervisiebijeenkomst viel het kabinet, waardoor de vraag rijst hoe het verder gaat met de ingezette trajecten. Eén ding is zeker: het aantal ouderen met complexe zorgvragen blijft gewoon toenemen, net als de krapte op de arbeidsmarkt. De urgentie om het anders te gaan aanpakken is onverminderd groot, zo blijkt ook uit de ingebrachte casuïstiek in de intervisie. Onze zorg is steeds meer buiten de muren van het verpleeghuis nodig, in de eerste lijn. Regionaal samenwerken is het adagium.

In het artikel over medisch leiderschap in de regio in Medisch Contact van 17 augustus werd geschetst voor welke uitdagingen we daarbij staan. Het vereist leiderschap en inspraak van specialisten ouderengeneeskunde om regionaal tot goede afspraken te komen voor kwets­bare ouderen. Landelijk zijn er mooie voorbeelden, die ook in dat artikel genoemd worden.

Het is al geruime tijd niet meer vanzelfsprekend dat een oudere met complexe medische zorgvragen in een verpleeghuis terechtkan. Eenmaal in het verpleeghuis wordt samen met de patiënt nagegaan welke ziekenhuisbezoeken of -opnames nog wenselijk zijn en bijdragen aan de kwaliteit van leven voor deze patiënt. Zeker als patiënten bij verschillende medisch specialisten komen, is er een meerwaarde in coördinatie en afstemming. Soms kost een polibezoek zoveel energie dat dat ten koste gaat van de fijne dingen die iemand nog graag zou willen doen. In het verpleeghuis is het vanzelfsprekend dat wij die rol oppakken, dus waarom niet ook bij de groep die nu steeds meer thuis of in kleinschalige woonvormen woont en niet meer in het verpleeghuis komt?

Onze zorg is steeds meer buiten de muren van het verpleeghuis nodig, in de eerste lijn.

Nou hoor ik u meteen zeggen: ja hoe dan met al die schaarste? Eens, maar we zullen ook met elkaar moeten kijken of de juiste mensen de juiste dingen doen. Denk dan aan taakherschikking, aansluiten formele en informele zorg. En daaraan gelieerd mantelzorgondersteuning, want hoe houden we het anders vol?

Telkens gaat het ook over wat een specialist ouderengeneeskunde zal gaan kosten, maar beter zou het zijn om eens naar de besparingen te kijken. Wat levert het op als een patiënt niet telkens met een taxi naar het ziekenhuis hoeft? Of onnodige opnames vanwege polyfarmacie? Of insturen naar de SEH voor een zorg­probleem? Natuurlijk kan digitaal veel, maar voor een bepaalde groep kwetsbare ouderen gaat dat niet. Die groep met beperkte gezondheidsvaardigheden en een beperkt steunsysteem wordt te weinig voor het voetlicht gebracht. De urgentie voor deze groep wacht niet tot er een nieuw kabinet is.