Waarom het leven in een witte jas sneller gaat
Plaats een reactieWaarom het leven in een witte jas sneller gaat, Erik Solvanger, Poëziecentrum, 85 blz., 22 euro.
bestellen
Erik Solvanger, voorheen tropenarts, nu psychiater en boer te Zeeland, schrijft burleske, bizarre, beeldende en beklemmende poëzie – zo stond het een paar jaar geleden in deze rubriek.
Getuige zijn nieuwe uit acht secties bestaande bundel, Waarom het leven in een witte jas sneller gaat, is dat nog steeds zo. Opnieuw maakt hij ons in zijn gedichten – volgens het stramien twee regels, gevolgd door een witregel en weer twee regels en zo verder – deelgenoot van een wereld die je soms niet anders dan absurd kunt noemen. De gedachtesprongen in zijn gedichten vergen daarom het nodige van de lezer. Ook al omdat dit zijn credo is: ‘Overdag scherp ik mijn verstand/maar ’s nachts in mijn dromen doe ik mijn uiterste best/er weer vanaf te komen (…)’ Solvanger ontwaart verbanden waaraan zijn lezers even moeten wennen: plots blijkt de wereld anders. Totdat de mogelijkheid daagt dat dit misschien wel de werkelijkheid is. De doodgewoonste dingen blijken soms niet langer vanzelfsprekend. Bewegen bijvoorbeeld: ‘Bewegen kan op verschillende manieren,/in een karretje/of de ene voet stoïcijns voor de andere zetten./Ik kon niet kiezen./’ Bewegen wordt vervolgens vliegen, vliegen wordt een vlucht in de verbeelding uit een kennelijk nogal benarde situatie, waarna de hoofdpersoon als een overmoedige Icarus alsnog ter aarde stort: ‘Iedere keer als ik klapwiekend uit bed klauter,/probeer op te stijgen, over de hekken te vliegen,/vang je me na elke vluchtpoging uit mijn hemelbed,/veeg je het slijm van mijn lippen, krab je de korsten van mijn kin/’. Je kunt het lezen als een fraai beeld van wat zorg wezenlijk is. Lang niet alle gedichten gaan daar trouwens over, maar de sectie ‘Rubor, calor, dolor’ – u weet: de kenmerken van een ontsteking – gaat in, qua vorm overigens afwijkende poëzie over mensen in nood: ‘Als jullie in groepjes mensen naar de zon vliegen/verder en hoger dan ooit gedroomd, waarom/mag ik niet naar de wolken vliegen naar jullie/land vol water en mist waar het altijd waait?/Ik verlang zo naar koelte en wolken want de zon maakt me gek, altijd maar dorst, gebrek aan slaap.’
Ergens schrijft de dichter: ‘Als ik de hoofden en harten van verschillende types/mensen combineer kan daaruit iets moois ontstaan’. Opdracht: vervang mensen door gedichten en lees deze bundel.
Solvanger was te gast in Medisch Contact de podcast.
- Er zijn nog geen reacties