Light years
Zieke moeder
In Light Years, het soms wat landerige debuut van Esther May Campbell volgen we een dag lang de 8-jarige Rose, haar getroubleerde vader, en haar zus en broer gedurende hun aanvankelijk contactarme geslenter in een nogal non-descript landschap. Rose wil haar zieke moeder bezoeken, die in een inrichting is opgenomen. Maar haar vader wil haar niet brengen. Wat er precies met de moeder aan de hand is, daar komen we niet goed achter. De ziekte – een vorm van vroege dementie? – tast in ieder geval zowel haar fysieke als haar mentale functioneren aan. De intense melancholie die over haar kinderen hangt, blijft lang onverklaard. Totdat duidelijk wordt dat hen waarschijnlijk groot onheil boven het hoofd hangt.
Light Years is geen film die het moet hebben van een dramatisch verhaal, maar eerder van de merkwaardige geluiden, en van angstbeelden en foto’s die het innerlijk van de kinderen verbeelden. Een film ook over hoe ziekte, zij het soms kortstondig, familiebanden kan aanhalen. Die thematiek komt niet steeds even goed uit de verf, maar Light Years heeft onmiskenbaar ambiance.
