Natuurlijke dood

Hoewel er nog verschillende onderzoeken naar de zaak-Tuitjenhorn worden gedaan, kan er alvast een conclusie worden getrokken. Namelijk dat de natuurlijke dood voor altijd is veranderd. Sinds de euthanasiewet staat palliatie in een kwaad daglicht. Hoewel de intentie van de arts zuiver lastenverlichting voor de patiënt kan zijn, weet hij nooit zeker of zijn handelen de dood bespoedigt. Is dat euthanasie, dan is die niet volgens de zorgvuldigheidseisen uitgevoerd. Geen euthanasie? Dan is er een onnatuurlijke dood, waarbij justitie moet worden ingeschakeld, omdat de arts niet kan tekenen voor een natuurlijke dood. Gezien de intimidatie die hierbij is toegepast lijkt het erop dat justitie deze casus heeft afgewacht om aan artsen duidelijk te maken wat hun positie in dit opzicht is.

De huiver om palliatief te handelen onder artsen is alleen maar toegenomen. En terecht. Want hoewel deze kwestie nog op z’n merites moet worden beoordeeld – zoals wat betreft de toegepaste dosis morfine – staat één ding vast: dat de arts op grond van een medisch-technische beslissing, in casu hoeveel morfine moet ik geven om het lijden van deze patiënt zo snel mogelijk te kunnen verhelpen, strafbaar is. De hoogte van de dosis is hierbij niet van belang want alleen al het feit dat de patiënt eerder zou kunnen overlijden door deze behandeling maakt het tekenen voor een natuurlijke dood door de arts voortaan in zo’n geval onmogelijk. In plaats daarvan zal hij justitie op de hoogte moeten stellen.

Het feit dat de door zoveel artsen destijds toegejuichte komst van de euthanasiewet een devaluatie van de positie van de arts als onvermijdelijk gevolg heeft, zet deze collega’s nu ongetwijfeld wél aan het denken. Maar nú is het te laat.

Peter van Rijn, huisarts niet praktiserend, Rheden

Dossier Tuitjenhorn