Levenseindekliniek is noodzaak (1)

Petra de Jong beschrijft op correcte wijze het probleem van hulpvragers die bij hun arts geen gehoor vinden voor hulp bij hun legale stervenswens (MC 45/2011: 2783). Voor de doelstelling ‘recht op zelfbeschikking over eigen leven en dood’, is het plan voor een levenseindekliniek contraproductief. De Stichting Vrijwillig Leven (SVL, www.svleven.nl) bewijst bovendien al enige tijd dat zo’n NVVE-kliniek niet nodig en onwenselijk is.

De SVL werkt op dit moment samen met acht artsen, verspreid over Nederland. Hulpvragers krijgen in eerste instantie contact met een SVL-ervaringsdeskundige hulpverlener die geen arts is. Als de stervenswens consistent blijkt, wordt de dichtstbij wonende arts ingeschakeld. De arts helpt aan de hand van een richtlijn, geheel binnen de wettelijke kaders. Er wordt altijd contact gezocht met de eigen huisarts die soms, door ons gesteund, toch wil helpen. Het is onze ervaring dat hulp steeds gerealiseerd kan worden in de thuissituatie of – bij uitzondering – dicht bij huis in een hospice of ziekenhuis. Behoefte aan een speciale sterfkliniek ergens in het land hebben onze hulpvragers nooit geuit.

Een levenseindekliniek is om verschillende redenen onwenselijk. Ik vrees dat een nieuw ‘instituut levenseindekliniek’ zal leiden tot een extra bevestiging van de huidige situatie dat het om een medische aangelegenheid gaat. Voorts dreigt doorverwijzen om te sterven door met euthanasie onervaren huisartsen.

Natuurlijk is zo’n kliniek kostbaar en dat is gezien de werkwijze van de SVL niet nodig. De artsen die met de SVL samenwerken, worden hiervoor niet betaald. Hulpvrager en naasten willen altijd liever de gevraagde hulp in de thuissituatie. Eén kliniek zal voor velen ver weg zijn. Gaan de ambulante NVVE-artsen bij leegstand aandringen op sterven in de kliniek?

Jannes Koetsier, arts, voorzitter SVL