Ei (3)

Onbehagelijk voel ik me over de manier waarop Mara Simons schrijft over haar ervaringen als co-assistent in een tropisch ziekenhuis (MC 22/2012: 1367).

Ze beschrijft het alsof het haar als ‘nitwit’ allemaal overkomt en laat zich meeslepen in medische acties waar ze nog lang niet aan toe is. Ze kijkt nog volledig van de onderkant tegen het vak aan en heeft zich vrijwillig in deze situatie begeven.

Waarom is ze daar, hoe komt ze daar en hoe heeft ze zich hierop voorbereid? Als je in Nederland co bent en al totaal niet gelukkig kunt zijn met je chirurgische opleiders omdat je vindt dat ‘chirurgen horken zijn’ (NRC 19-01-2012, Mara Simons ‘Waarom zijn die chirurgen zo arrogant?’), moet je vooral als co in de tropen gaan kijken. Beter is het daar zeker niet. Geneeskunde in de tropen gaat nu eenmaal mank door gebrek aan faciliteiten, wordt vaak uitgevoerd door onvolledig opgeleide mensen en daardoor is het kennelijk toch of juist aantrekkelijk voor mensen hier om daar langer of korter deel van uit te maken.

Als je daar niet mee kunt omgaan, moet je in Nederland blijven en als je naast al je negatieve ervaringen niets positiefs te melden hebt, moet je je afvragen of je er überhaupt wel over moet schrijven. Je bewijst er jezelf en de tropengeneeskunde geen dienst mee.

Harry Wegdam, voorheen chirurg in Ghana, Ede