De dood is niet van de dokter

Heringa wijst op de oneigenlijke medicalisering van het zelfverkozen levenseinde (MC 49/2011: 3028). Terecht wordt gewezen op individuele en existentiële aspecten met vele sociale, psychologische, levensbeschouwelijke en spirituele kanten. In mijn werk als huisarts voel ik enorme begrenzingen als ik mij louter beweeg binnen het medische domein. Dit verhult zingevingsvragen, veel onmacht en beperkte mogelijkheden ook over eigen verantwoordelijkheid. Ik heb slechts een beperkte kennis in huis, vaak binnen de gevangenis van de natuurwetenschap. De medische beroepsgroep wringt alle kanten op om existentieel lijden koste wat het kost in een medische grondslag te vertalen, ook blijkend uit de verslagen van de toetsingscommissies. Medici maken deel uit van de sterk gemedicaliseerde cultuur. Ze vervullen daar zelf een grote centrale en machtige rol in en klampen zich aan die rol vast.

De beweging Uit Vrije Wil brengt een maatschappelijk debat teweeg. Los van vele kwesties die me in het debat bevreemden, ben ik blij met de intentie om het medisch monopolie te doorbreken. Er wordt gezocht naar de existentiële aspecten van het stervensverlangen. Dat voelt als een bevrijding.

De euthanasiewet blijft echter ook voor mij om onbegrijpelijke redenen het onwrikbare uitgangspunt van mijn monistische beroepsgroep, die meent aanspraak te kunnen maken op de enige ware werkelijkheid. Er is sprake van een vermeend strikte scheidslijn in het door de KNMG gemaakte onderscheid: óf hulp bieden met toetsing en een medische grondslag, óf zelfbeschikking met een eigen verantwoordelijkheid. De reactie van de KNMG is geen reactie met erkenning en onderkenning van het door Heringa, ook nog eens een niet-medicus, gestelde ‘medicalisatieprobleem’, maar botweg een genoegzame bevestiging hiervan.

Jaap Schuurmans, huisarts en palliatief consulent, Groesbeek