Laat dit nooit meer gebeuren
Plaats een reactie
Ik leg de telefoon neer. Zucht. Net een gesprek gehad met mevrouw P., een oudere dame die ik al langer ken vanuit het voormalig Slotervaartziekenhuis. Eén grote klaagzang, en terecht!
Ze heeft reumatoïde artritis, met veel comorbiditeit en ze zit in een rolstoel. Ze liep en loopt nog steeds bij mij in verband met chronische huidproblematiek. Daarnaast is zij onder behandeling bij veel andere specialisten, die voorheen allen werkten in het Slotervaartziekenhuis; ze was daar kind aan huis.
Nu zitten haar specialisten verspreid door de stad en haar onderbrengen bij meerdere specialisten geclusterd in één ziekenhuis is mislukt. Of de wachttijd was te lang of de expertise niet aanwezig of mogelijk het belangrijkst: waarschijnlijk zit men niet te wachten op complexe patiënten als mevrouw P., waarbij duidelijk is dat je op de dbc gaat inleveren. Ook is zij als chronische patiënt erg gehecht aan vertrouwde gezichten. Dit had ze allemaal in het Slotervaartziekenhuis. Ze begrijpt nog steeds niet waarom het dicht moest. Bijna vier jaar na het faillissement zijn er nog steeds patiënten zoekende.En ik ken er meerdere. Beelden uit die tijd doemen op. Een falende directie die het zinkende schip vroegtijdig verliet en een stroman (in dit geval strovrouw) naar voren schoof om de rotzooi op te ruimen. Een curator die van goede wil was, maar (gelukkig) nog nooit een faillissement van een ziekenhuis had meegemaakt. Een ziektekostenverzekeraar die bewust de stekker eruit had getrokken en arrogant riep dat er voldoende zorgaanbod in de regio was. Een arts-patiëntrelatie van vele jaren doet voor de verzekeraar kennelijk niet terzake. Ze hadden het over ‘landingsbanen’, alsof je patiënten kon vergelijken met vliegtuigen. Sterker nog: patiënten laten zich niet verplaatsen als pionnen, maar willen zelf kunnen bepalen naar welke specialist zij gaan.
Ze hadden het over ‘landingsbanen’, alsof je patiënten kon vergelijken met vliegtuigen
Nog honderdduizenden afspraken in de agenda, waar iets mee moest gebeuren. De specialisten die ontslagen waren, maar van wie wel verwacht werd dat ze de zorg van hun patiënten overdroegen. Maar naar wie? Andere ziekenhuizen/klinieken zaten niet op ze te wachten. Maar het ergste waren de patiënten die in paniek langskwamen of opbelden met de vraag hoe nu verder. Het betrokken polipersoneel dat deze mensen moest opvangen ondanks het feit dat ze geen baan meer hadden. De IGJ die dagelijks in het ziekenhuis voor de vorm aanwezig was, maar een tandeloze tijger bleek. Een stotterende minister voor medische zorg, Bruno Bruins, die langskwam, maar met de staart tussen de benen weer vertrok. Het personeel onzeker over hun toekomst. Sommigen werkten er al meer dan veertig jaar. Ik kan zo nog wel even doorgaan…
Eén ding is voor mij duidelijk. Voor mevrouw P. gaan we het niet oplossen, maar laat dit in de toekomst nooit meer gebeuren.
Marion van Gasselt, dermatoloog voormalig Slotervaartziekenhuis, thans werkzaam bij Huid Medisch Centrum Amsterdam.
Ook een anekdote insturen? Mail naar kopij@medischcontact.nl.
Meer perikelen- Er zijn nog geen reacties
