Tafel

Sinds kort ben ik niet alleen dokter maar ook patiënt. Ik blijk een aangeboren hartafwijking te hebben en heb last van chronisch atriumfibrilleren waardoor ik nauwelijks nog kan functioneren. Cardioloog A heeft geen therapie en verwijst naar ziekenhuis B, waar cardioloog C me verwijst naar cardioloog D, gespecialiseerd in katheter-ablaties. Als ik in de wachtkamer zit voor een eerste afspraak met hem, overpeins ik mijn leven. Het was al niet makkelijk: de combinatie van relatieproblemen, twee jonge kinderen en de hartklachten had twijfel gezaaid of ik dit leven wel zo wil leven.

Mijn partner en ik worden meegenomen naar een polikamertje. Dan, als dokter D binnenkomt, gebeurt het: bliksem slaat in, trillende benen, hartkloppingen (…), een stomme grijns op mijn gezicht en een mond vol tanden. Deze cardioloog heeft een goddelijk uiterlijk en dito uitstraling. Ik vergeet meteen mijn partner naast me en maak allerlei stomme grapjes, die me vaag bekend voorkomen uit de tijd dat flirten nog vertrouwd was.

een stomme grijns op mijn gezicht

en een mond
vol tanden

De dagen na de afspraak raak ik ervan overtuigd dat het een erg goed idee is om te proberen in contact te komen met deze geweldige collega. Om uit te gaan zoeken of hij een relatie heeft en om zijn e-mailadres te achterhalen.

Maar ik heb me beheerst. Ik heb me gerealiseerd dat in actie komen door zo’n soort puberale verliefdheid geen goed idee is. Het is me gelukt om mijn rol als patiënt professioneel te houden. Met mijn partner volg ik relatietherapie en dokter D heeft gezorgd dat mijn hartkloppingen verdwenen zijn. En als hij dan een keer zegt, tijdens een controle: Ik heb u nog niet op tafel gehad, toch?… dan verbijt ik mij, geef ik geen kick, hoewel alles in me schreeuwt: Neem me! Nu! Op deze tafel!

Nee, nee, nee, het blijft mijn geheim. Mijn crush op dokter D. Zucht.

Anoniem

«« Meer geheimen