In de zon in een banaan

Ik was voor het eerst in Canada. Naast familiebezoek stond ook skiën bij Whistler op het programma. Het weer was fenomenaal. Het voorjaar was in februari fantastisch begonnen met twintig graden en een stralende zon. Sneeuwklokjes doken overal op en we genoten buiten van de koffie.

Wintersportliefhebbers weten dat dit helemaal geen goed weer is.

Ik was (ben en blijf) echt een beginner. Ik zou me beperken tot de kleine heuveltjes totdat ik een fatsoenlijke les had gehad. Behoedzaam ging ik een beginnersheuveltje af. Ik tufte heel langzaam en voorzichtig schuin over de helling. Aan de zijkant gekomen moest ik dus een bochtje skiën om weer verder omlaag te kunnen via de geëigende route. Daar ging het mis. In de gesmolten en daardoor zeer rulle sneeuw maakte mijn been wel de bocht, maar mijn ski niet. Mijn bovenbeen draaide over mijn onderbeen en in slow motion ging het van ‘knak’. Ik viel op de grond en kon niet meer overeind komen. Mijn zelfdokterende brein vermoedde een beenbreuk en de enige remedie op dat moment was me overgeven aan de plaatselijke hulpverlening.

Mijn been maakte wel de bocht, maar mijn ski niet

Die was snel ter plaatse en in een banaan werd ik meegenomen naar de brekebenenkliniek. Het was een echte westerse kliniek, netjes, efficiënt en met flinke wachttijden op de SEH. Na een luttele acht uur was ik aan de beurt. Een verpleegkundige sneerde nog toen ik naar de wc strompelde dat mijn been heus niet gebroken kon zijn omdat ik er immers op ‘liep’. Een foto liet helaas anders zien: een avulsiefractuurtje van het laterale tibiaplateau. Behandeling: een spalk, de röntgenfoto in een envelop en een advies voor een bezoek aan de orthopeed in eigen land.

De verzekering vroeg ik of ik direct gerepatrieerd wilde worden.

‘Neuh, het weer is hier net zo lekker.’

Marianne Nijnuis, arts niet-praktiserend, spreker en schrijver, Baarn

Lezersverhalen

Buitenland