Verwengeneeskunde
Plaats een reactieAl meer dan een jaar zie ik op het journaal schokkende beelden van een land verwikkeld in een oorlog. Ook gisteren weer. Iemand schreeuwt om een arts: een Russische kogel of granaat heeft een medemens, mogelijk levensbedreigend, geraakt. Iedere seconde telt, ik kan het in mijn verwarmde woonkamer voelen.
Tien jaar geleden was ik in Kiev. Als toerist. Nooit in een contrastrijker stad geweest dan daar: de meest luxe en dure automobielen met chauffeur, de politie in aftandse Ladaatjes van minstens twintig jaar oud.
Eenzelfde soort contrast voel ik wanneer ik vandaag spreekuur doe. Waar gaat dit nog over? Nederlanders met pijntjes, een week na de wintersport: gevallen. Wel eerst de vakantie afgemaakt en doorgehost... dan nu naar de dokter. Vervolgens, hup, ineens weer het coronapak. Carnaval was hier op bezoek tenslotte. Dan, een diabeet. HbA1c 20 punten gestegen. Moeizaam is de man te motiveren te bewegen en ja: het is toch zo moeilijk om van die chocolaatjes af te blijven 's avonds voor de tv....!? Even voel ik geen begrip en realiseer me: verwengeneeskunde bedrijf ik hier!
Lees ook- Er zijn nog geen reacties
