Hoge lat

Ik bel de crisisdienst. De secretaresse verbindt me door met de aanmeldfunctionaris, die constateert dat de jongen, gezien zijn leeftijd, thuishoort bij jeugd-ggz of misschien bij Entrea, maatschappelijk werk voor gedrags-en opvoedingsproblematiek. Ik krijg het telefoonnummer van de laatstgenoemde instelling en intussen zal de crisisdienst overleggen met jeugd-ggz. Bij Entrea krijg ik eerst weer een receptioniste, die mij doorverbindt. Degene die ik aan de lijn krijg is hoogstverbaasd dat hij op zijn vrije dag gebeld wordt, en concludeert, nadat ik het hele verhaal weer verteld heb, dat dit een geval is voor Spoedeisende Zorg. Waarom ik daar nog niet mee in contact ben geweest. Ik leg uit dat ik verstrikt raak in alle verwijsmogelijkheden en nieuwe naamgevingen binnen de ggz. Spoedeisende Zorg blijkt onderdeel van jeugdbescherming te zijn. Ik krijg het nummer. Intussen belt de crisisdienst terug. Ggz-jeugd heeft geconcludeerd dat de jongen verwezen moet worden naar Jeugd FACT. Daar horen deze problemen thuis. Hoelang de wachttijd is, weten ze niet. Omdat ik nu nog steeds geen vangnet heb voor deze crisis, bel ik Spoedeisende Zorg. Ook hier krijg ik een secretaresse, die me vertelt dat ik teruggebeld zal worden. Ik begin de hoop te verliezen dat iemand deze casus op zal pakken. Anderhalf uur na mijn eerste telefoontje word ik teruggebeld door iemand van Spoedeisende Zorg. Ik zucht diep en spreek de hoop uit, dat ik nu eindelijk bij de juiste persoon ben voor deze casus. ‘Nou, nou’, reageert de dame aan de andere kant van de lijn, ‘u legt de lat wel erg hoog.’