De tranen van de aardbeving

Februari, een kindergeneeskundig consult.

Zoals gewoonlijk rijd ik naar het ziekenhuis. Door de ramp in Turkije en Syrië heb ook ik veel familie­leden en vrienden verloren. Het nieuws komt elke dag hard binnen. Het doet pijn. Met tranen in mijn ogen start ik mijn werkdag; er staat een volle poli op het programma.

Net voordat ik begin, heb ik nog contact met mijn nichtje, een gedreven lerares die werkt en woont in het getroffen gebied Malatya. Ze staat in de kou met haar dochter in haar armen. Ze huilt. Hun huis ligt helemaal in puin. Ze maakt zich zorgen om haar leerlingen in het dorp waar ze lesgeeft: ‘Ze hebben geen dekens en het is heel erg koud.’ Met haar voel ik mij machteloos.