De tranen van de aardbeving
1 reactie
Februari, een kindergeneeskundig consult.
Zoals gewoonlijk rijd ik naar het ziekenhuis. Door de ramp in Turkije en Syrië heb ook ik veel familieleden en vrienden verloren. Het nieuws komt elke dag hard binnen. Het doet pijn. Met tranen in mijn ogen start ik mijn werkdag; er staat een volle poli op het programma.
Net voordat ik begin, heb ik nog contact met mijn nichtje, een gedreven lerares die werkt en woont in het getroffen gebied Malatya. Ze staat in de kou met haar dochter in haar armen. Ze huilt. Hun huis ligt helemaal in puin. Ze maakt zich zorgen om haar leerlingen in het dorp waar ze lesgeeft: ‘Ze hebben geen dekens en het is heel erg koud.’ Met haar voel ik mij machteloos.
Ik begin met mijn eerste patiënt van die dag. Ik merk op dat ze een Turkse naam heeft. Ik slik mijn eigen tranen in en loop de spreekkamer binnen. Daar zit een vader met zijn kwetsbare dochter in zijn armen. Hij wacht keurig op de dokter.
Mijn eerste vraag is hoe het met hem is. En: ‘Heeft u familieleden verloren aan de aardbeving?’
De man laat zijn hoofd zakken en begint te huilen. Zijn vrouw en hij hebben veel familieleden verloren, inclusief ouders. Ik houd mijn tranen moeizaam in bedwang, luister naar zijn verhaal en toon mijn medeleven. Wat een verdriet. Wat een pijn.
Na een paar minuten eindigt hij zijn verhaal met: ‘Ik en mijn vrouw proberen sterk te blijven voor onze kinderen.’ Hij veegt zijn tranen weg, vermant zich en we beginnen met het consult van zijn dochter. Ze heeft medische hulp nodig…
Mijn vraag aan jullie is enkel om je hier bewust van te zijn. En je te realiseren dat het verdriet of de pijn van een patiënt met een Turkse of Syrische achtergrond mogelijk ook samenhangt met het verlies van familieleden.
auteur
Sultan Duyar, kinderarts, Bravis ziekenhuis
huisarts, M.Ooms, Nijeveen
Dankjewel Heel herkenbaar, dit is zo belangrijk. We hebben in Nederland veel mensen wonen uit het buitenland, gevlucht of om andere redenen zijn ze naar Nederland gekomen. Je blijft altijd betrokken met je moederland ook al woon je al jaren in Nederl...and Er wonen vrijwel altijd nog vrienden, familie, oude buren etcetera. Het is het land waar je geboren en/of opgegroeid bent. Dus een ramp als dit heeft zoveel impact op de mensen, dat kunnen diegene die dit nooit meegemaakt hebben zich niet voorstellen. Als arts heb je de kans om hier aandacht aan te geven en dit even te benoemen. Je wilt tenslotte weten hoe het met de patient gaat. Maar doe dit ook in de privé situatie als je buurvrouw of als je een andere bekende hebt die uit deze omgeving komt. (dit geldt ook voor andere rampen en gebeurtenissen, als wij "gewend " raken aan ellendig nieuws uit bepaalde delen van de wereld, dan raakt het mensen nog steeds keihard wanneer ze uit die gebieden komen)