De glimlach

‘I love your country. Everyone is smiling. Can you tell me, that smile, is it from your face or from your heart?’
Ik was bezig met mijn spreekuur op het asielzoekerscentrum, en werd overvallen door deze oprechtheid van een patiënt. Zijn klacht, een gewone knieklacht, had ik al afgehandeld, waarna hij mij vroeg of hij nog één vraag mocht stellen. Tussen de verschillende ellendeverhalen door raakte juist deze vraag mij. Waarom lachen wij altijd?
‘In my country, Syria, nobody is laughing.’ Hij vertelde mij dat zijn vrouw ver weg was, en zijn kinderen waren verspreid over Europa. Terug naar zijn land kon hij niet. Maar hier, hier zou hij gelukkig willen worden.
Onderweg naar huis spookte de vraag nog steeds door mijn hoofd. Lachen wij in Nederland echt zo veel? We schijnen wel de gelukkigste mensen op aarde te zijn. Maar de kranten liegen er niet om, de problemen die er momenteel bestaan zijn niet mis. Onze zorg is slecht geregeld, we zijn ontevreden over hoe het land wordt geregeerd, zwarte piet is uit de tijd, of niet, we leggen een te grote druk op onze kinderen, de benzineprijzen liggen te hoog en 1 miljoen Nederlanders slikken antidepressiva. Is de glimlach dan toch van het gezicht en niet van het hart?
Mijn antwoord was die ochtend: 'Misschien lachen wij omdat we rust hebben, geen angst hebben om ons bestaan.'
Thuis aangekomen wandelde ik naar school om mijn dochter op te halen van de overblijf. Ik zag haar, vier jaar, hinkelend op de gekleurde stenen van het schoolplein. En wat denk je, daar ontstond die glimlach, vanuit mijn hart.
Ik denk dat hij deze glimlach bedoelde, gewoon om de dagelijkse kleine dingen. Laten we die glimlach koesteren en waarderen, want die is niet overal mogelijk.

Heeft u ook een praktijkervaring voor de rubriek Praktijkperikelen?

Stuur uw mail naar redactie@medischcontact.nl