De andere kant
2 reactiesSoms is het uiterst leerzaam, en frustrerend, de zorg vanaf de andere kant te ervaren. Ik rond over enkele maanden mijn opleiding tot medisch specialist af. Mijn vader lijkt een netvliesloslating te hebben.
Bezoek ‘s avonds laat aan de hap levert een snelle doorverwijzing op naar de naastgelegen SEH van een groot perifeer topklinisch ziekenhuis. Aldaar wordt de diagnose bevestigd en, na met de achterwacht te hebben overlegd, contact gezocht met een academisch ziekenhuis.
Daar moet uiteraard ook weer eerst contact plaatsvinden met de achterwacht. Er wordt akkoord gegeven voor overname, patiënt mag zich ’s ochtends melden in dat grote academische ziekenhuis. De spoedsetting wordt benadrukt, evenals de noodzaak zoveel mogelijk plat te liggen. Ja, ook in de eigen auto naar huis en de volgende ochtend naar het academisch ziekenhuis (over de praktische kant en de veiligheid daarvan zullen we het hier maar even niet hebben).
Aanmelden daar gaat bij een zuil met een identiteitsbewijs.
Foutmelding. O, u bent nog niet bekend in dit ziekenhuis? Dan moet u eerst naar de inschrijfbalie. Tientallen meters lopen. Met enige traagheid worden daar de nodige gegevens ingevuld. Een patiëntennummer is onderweg. Terug naar de poli. Aanmelden via weer een zuil. ‘U heeft geen afspraken vandaag...’ Na even zoeken in de overigens prachtige nieuwe poligangen (doolhof) vinden we dan toch iemand in wit uniform. ‘Komt u maar even in deze kamer zitten.’
We hebben die dag nog heel vaak moeten zeggen dat het dringende advies van de oogarts ‘plat liggen’ was, dus of dat a.u.b. mogelijk gemaakt kan worden.
Een klein uur later krijgen we de boodschap dat dit academische ziekenhuis ondanks de aangemelde komst en deze spoedindicatie geen plek heeft, op zijn vroegst over drie dagen. Op naar het volgende ziekenhuis. Waar het circus weer van voren af aan begint. ‘Deze formulieren moet u invullen, u kunt daar zitten’, aldus de niet erg vriendelijke dame achter de balie. Als mijn vader dan eindelijk weer ergens op de juiste zij op een bed mag liggen komt de verpleegster. ‘Zo meneer, draait u maar even naar mij toe, dan gaan we wat controles doen.’
Waar is de menselijkheid gebleven? Waarom zijn we ooit de zorg in gegaan? Moeten we wel streven naar alleen maar grotere ziekenhuizen? Levert dat echt betere zorg voor de patiënt? Zullen we proberen allemaal iets meer voor de patiënten te zorgen? Was dat ‘zorgen voor’ niet waarom we een vak in de zorg gekozen hebben?
Download dit perikel (pdf)
Gerbrandy
Oogarts, Diemen
Een vreselijk verhaal. Ik hoop dat het wel goed gekomen is. Deze gang van zaken heeft veel redenen. Een belangrijke is dat oogheelkunde een klein chirurgisch vak is. Op de apenrots van de chirurgische vakken heeft de oogarts weinig in te brengen met ...als gevolg weinig ok-tijd. Voor de ziekenhuizen is oogheelkunde ook geen melkkoe met de huidige tarieven. Capaciteit is daardoor beperkt maar het lukte meestal om snel een plek te vinden maar het kwam voor dat je een paar academische ziekenhuizen moest afbellen voordat je een ok plek kon vinden voor je spoedpatient met ablatio-macula aanliggend. Dat is al vele jaren zo. Voor jullie geval ook pech dat er meer patiënten waren dan men aankon.
De menselijkheid is inderdaad ver te zoeken in dit verhaal. Dat is zo gegroeid in de academische ziekenhuizen maar staat los van de netvliesloslating. Tegenwoordig moet de gemiddelde oogarts 45-50 patiënten per dag zien. Veel tijd voor menselijkheid is er dan niet.
In mijn niet-gecontracteerde praktijk kan ik de patiënt wel de tijd geven die nodig is. Academische spoedpatienten kan ik meestal snel kwijt. Vandaag nog binnen 1,5 uur in het VU. Ablatio’s gaan naar een vitreoretinaal zbc in de buurt. Kunnen tot op heden altijd meteen terecht. Regio Amsterdam is het nu goed. In andere regio’s is er een groot capaciteitsprobleem met wachtlijsten.
GJ Bonte
Neuroloog, Dalfsen
Patiënten die slechts dienen als bedvulling in megalomaan grote ziekenhuizen.... En de bedden worden toch altijd wel gevuld, er is zogezegd een voorraadgarantie van patiënten.
Zo had onze overheid het voor ogen, en ook de bestuurders en medici von...den het maar wat mooi, want groter is natuurlijk veel beter. En het was ook heel goed voor het ego van medicus en bestuurder. En, niet te vergeten, voor het salaris van de bestuurder, want hoe groter het ziekenhuis, hoe hoger het salaris... Al die verantwoordelijkheid, dat moet wel betaald worden!
En dus geschiedde zoals men het voor ogen had. Alleen die patiënt. Die is er niets mee opgeschoten...