Chirurg op vakantie
4 reacties
Ontspannen op reis, wie wil dat níét eens meemaken? Goed voor lichaam en geest, onthaasten en afkicken van dagelijkse zorgen en klaarstaan, lange dagen en soms zware beslissingen. Ik verblijf heerlijk in de Franse Pyreneeën.
Hoewel… al de eerste dag telefoon van de zorgmedewerker van het verpleeghuis waar mijn 89-jarige demente vader verblijft: hij heeft buikpijn en koorts, we willen hem Movicolon geven, want het zal wel obstipatie zijn. Ik bel zijn arts en laat deze redeneren tot ook zij vindt dat er bij de bekende galstenen nu waarschijnlijk een cholecystitis speelt of een luchtweginfectie. En dat de CRP van 84 niet het gevolg is van een virusje. Pragmatische behandeling: antibiotica en pijnstilling. De volgende dag is de koorts weg, maar hij eet en drinkt slecht en is, als altijd, duizelig. Kan moeilijk lopen, zakt een beetje door zijn ene (altijd al wat) pijnlijke been. Ik leg uit dat hij ondervuld is en dat ze hem vooral moeten laten drinken.
Dezelfde dag staat hij op uit de stoel en valt, met zijn hoofd tegen de nepschouw. De wond wordt geplakt, maar hij heeft veel pijn in de rug en kan niet goed op zijn been staan. Mijn vaders arts belt: of het niet-insturenbeleid wel gehandhaafd moet worden nu er iets is. Zij wil een foto van de rug en extra bloedonderzoek. Ik leg uit dat dat geen consequenties heeft, dat we uiteraard nu niet insturen, dat er vast een wervelinzakking is en dat de neurologische afwijking al langer bestaat.
De volgende dag telefoon van het verpleeghuis dat hij niet verschoond wil worden. Dat is te pijnlijk, hij weert af en wordt agressief. Of we in verband met de incontinentie niet toch willen insturen (mijn vader heeft al sinds 1992 moeite om de urine op te houden)... Op de vraag of hij pijnstilling krijgt, is het antwoord ‘paracetamol en 5 mg oxynorm zo nodig’. We voegen tweemaal daags langwerkend toe. De Ascal wordt gestopt en de vitaminesuppletie ook.
De volgende dag opnieuw contact met het verpleeghuis. Vader wil zijn pillen niet slikken: of ik subcutane toediening van morfine ook goed vind. Op standaardtijden gegeven ontslaat dat kennelijk iedereen van de verplichting nog na te denken en dat is jammer. Ik ga toch akkoord. Geen pijn is voor mijn vader nu het belangrijkste. Nogmaals komt de vraag voor een röntgenfoto voorbij.
Ik bel zijn arts: benoem dat we nu in de eindfase zijn. Dat beaamt ze. Ik ben momenteel niet de eerste contactpersoon, dat is mijn broer. Ik stel voor dat er een familiegesprek komt en die suggestie wordt de volgende dag uitgevoerd.
In dezelfde week belt en gaat mijn jongste dochter drie keer naar de huisarts vanwege een verzwikte enkel en voet die ze niet kan belasten, waar de hematomen rond enkel en aan de tenen zichtbaar zijn, waar evidente zwelling is. Drukpijn aan beide malleoli en ter hoogte van de middenvoetsbeentjes. Ze krijgt tot drie keer toe het advies af te wachten – twee keer van de assistente, één keer van de eigen huisarts. Bij de vierde keer, met verzoek om een röntgenfoto, moet ze eerst nog een dag wachten omdat de arts dan zelf kan kijken of het wel echt nodig is. Terwijl zij wil weten of ze moet doorzetten en met pijnstillers kan blijven oefenen, dan wel in het gips moet, of wellicht zelfs geopereerd moet worden.
Mijn dochter spiegelt het beloop en de behandeling op mijn dagelijks telefonisch Zuid-Franse spreekuur. Bij de vierde keer adviseer ik haar langs de SEH te gaan en die foto te laten maken: ze weet dan al dat de Ottawa Ankle Rules afwijkend zijn en nagenoeg alle fractuurverschijnselen aanwezig.
Hoe kan het dat je voor de ene patiënt hemel en aarde moet bewegen om te voorkomen dat hij zinloos naar het ziekenhuis vervoerd wordt en dat de ander alleen na bidden en smeken op de foto mag? Waar gaat het mis?
Gelukkig zijn we nog een maand in Frankrijk om van deze week bij te komen.
Heeft u ook een perikel? Stuur uw verhaal naar redactie@medischcontact.nl
Vincent Leferink
traumachirurg, Zevenaar/Nijmegen
Voor wie het nog weten wil: mijn dochter had inderdaad een fractuur, waarvoor ze nog 4 weken gips heeft gedragen. Mijn vader is na palliatieve pijnstilling overleden. Ik was er niet bij, maar dat was een bewuste keuze.
Siep de Groot,
Huisarts, niet praktiserend, Eelderwolde(Groningen)
Ik zou lekker op vakantie gaan, geen mobiele telefoon meenemen en de verantwoordelijkheid overlaten aan de behandelaar van uw vader.
Wel steeds het adres achterlaten waar u verblijft, als u vader overlijdt bent u snel weer terug in Nederland.
Sie...p de Groot, huisarts niet praktiserend en in een dag teruggekomen van vakantie toen mijn moeder overleden was in het verpleeghuis.
Dat was nog in de tijd zonder gps, een zegening.
T.L. Spruit
, Huisarts
Toch zou ik willen weten wat de uitkomst was van deze narigheid. Ik ken de huisarts van uw dochter niet, maar weet dat “niet kunnen belasten” en “drukpijnlijk” beide relatief en subjectief zijn. Wanneer beide malleoli drukpijnlijk zijn, zodanig dat d...e pijn op een fractuur wijst, zou uw diagnose dus een verbrijzelde enkel zijn. De meeste huisartsen herkennen de pijn die dat veroorzaakt.
Is uw vader hopelijk opgeknapt? Zijn situatie is wel erg moeilijk in te schatten in deze schets.
Misschien hadden uw collega’s de beste bedoelingen, of zelfs een goede beoordeling.
GJ Bonte
Neuroloog, Dalfsen
De teloorgang van...
de klassieke geneeskunde?