Uit de kast

Ik heb een geheim en dat is soms best lastig. Ik ben geboren als meisje, maar vertoonde in mijn jeugd genderdysfoor gedrag. Tijdens mijn studie geneeskunde heb ik de stap gezet om me aan te melden bij het genderteam. Het uit de kast komen als jongen en het lopen van mijn coschappen liepen synchroon.

Mijn familie en vrienden hebben mij volledig geaccepteerd en ook gesteund. De tegenwerking kwam uit onverwachte hoek. Namelijk van docenten die niet bekend waren met wat het betekent om transgender te zijn. Ik kende de succesverhalen van andere transgenders, maar zij helaas alleen de stereotypen uit de media. Het is ook een slechte zaak dat genderdysforie in de opleiding geneeskunde op de meeste universiteiten niet of nauwelijks aan bod komt. Wat dat betreft kun je nergens op terugvallen en sta je er echt alleen voor.

Het valt niet mee om tegelijkertijd voorlichting te moeten geven over je eigen situatie en werkelijk hemel en aarde te moeten bewegen om je coschappen te mogen lopen als man. Nog nooit was er iemand bij de studieadviseur geweest met een dergelijk verzoek bij de faculteit geneeskunde. Het kan niet de bedoeling zijn om aan iedere co-opleider opnieuw uit te leggen dat de man die voor hem staat toch echt ook de mevrouw is die op het lijstje staat. De hele wereld is ingesteld op mannen en vrouwen. Wat als je niet in een hokje past? Ik kan vertellen dat je in dat geval van het kastje naar de muur wordt verwezen; niemand weet hoe je zoiets simpels kunt aanpassen.

Dat betekent bijvoorbeeld dat als je patiënt moet spelen met je medestudent, je lichaam moet tonen, dat nog van het andere geslacht is. Een zware confrontatie. Zo niet onmogelijk. Ik was volledig passabel als man op het moment dat ik startte met mijn coschappen, maar dat was kennelijk niet genoeg om de docenten te overtuigen.

Het enige waar zij mij op hadden moeten beoordelen waren mijn capaciteiten als toekomstig arts. Uiteindelijk was voor mij het pijnlijke gevolg dat ik mijn droom om arts te worden noodgedwongen moest uitstellen tot een later tijdstip. Ik heb me nog vaak afgevraagd of er een andere manier was geweest zonder dat ik hier open over hoefde te zijn tegen mijn docenten.

Nu sta ik opnieuw op het punt om mijn coschappen af te maken. Ditmaal ben ik in de luxe positie dat ik niks meer hoef uit te leggen. Mijn naam en geslacht zijn inmiddels officieel gewijzigd en mijn lichaam is veranderd. Ik ben eindelijk wie ik hoor te zijn. Maar mijn gedachten gaan ook uit naar andere geneeskundestudenten in dezelfde positie en natuurlijk ook naar patiënten die transgender zijn. Ik vind dat iedere arts op de hoogte moet zijn van het bestaan van transgenders en de behandelmogelijkheden. Ik zou dolgraag meewerken aan het ‘trans-vriendelijk’ maken van het medische bolwerk, maar ik ben ook bang dat dit mijn medischecarrière in de weg zal staan. Ik houd dan ook voorlopig mijn mond!

Niels Boomstam (pseudoniem)

«« Meer geheimen