Treur niet om mij …

Het is herfst, de blaadjes vallen van de bomen, het weer is troosteloos. Ik ben huisarts in opleiding in een kleine dorpspraktijk. En zwanger van mijn eerste kindje. De laatste weken kom ik regelmatig bij een oude man, Kees, die in de buurt van de praktijk woont. Hij vertelt me: ‘Ik ben in de herfst van mijn leven, of eigenlijk daar al voorbij – noem het maar winter. Het is vijf voor twaalf en het is goed zo. Dit is de cirkel van het leven; ik ga plaatsmaken voor die kleine van jou.’

Op een namiddag word ik gevraagd om bij hem te komen. Er is een ambulance geregeld voor de volgende dag, een bezoek aan de specialist. ‘Voor mij hoeft het niet meer meisje, maar die jongens van me kunnen nog niet loslaten.’ Ik wens hem sterkte en hou z’n hand nog even vast. Mijn gevoel zegt me dat het de laatste keer is. Ik krijg nog een knipoog en dan vertrek ik. De volgende dag hoor ik dat hij ‘s nachts is overleden, de ambulance was niet meer nodig. Met m’n hoofd vol gedachten begin ik aan een avonddienst op de hap, een lange werkdag. Als ik tegen middernacht over een vrijwel verlaten snelweg naar huis rijd, klinkt uit de radio:

En als de klok luidt

Het tijd is

Ik zing voor

De laatste keer

Als ik daar lig

In vrede

Zing deze dan

Nog een keer

En als de klok luidt

Bouw dan een mooi

Feestje voor mij

Zo eentje

Die doorgaat

Doorgaat

Voor altijd

Mocht ik heengaan

Ergens

Treur dan niet

Om mij

Maar proost

Op het leven

En treur

Niet om mij

Ik hou niet zo van rap, maar dit raakt me – de tekst, het moment, de timing, het komt allemaal samen. En eindelijk, alleen in het donker in de auto, stromen de tranen over mijn wangen.

Anoniem, naam bij de redactie bekend