Tegen alles ingeënt
Plaats een reactie
Zomaar tegen het einde van mijn studietijd met vakantie naar vrienden die in Suriname werkten. En wij daar dan van alles ondernemen, bezoeken en eten. Dat deden zij natuurlijk ook, dus die Brownsberg op en picknicken was een heerlijk uitje. We vlogen veel in die jaren, de hele wereld over, en waren tegen alles ingeënt. Het gele boekje vol stempels zat veilig verpakt bij het paspoort.
Weer thuisgekomen vervolgde ik mijn opleiding met coschappen lopen in het Elisabethziekenhuis in Leiden op de afdeling Verloskunde/Gynaecologie. En daar voelde ik het voor het eerst. Tijdens een bevalling en het uiteindelijk vreugdevol opvangen van de gezonde baby, schoot er een felle pijnscheut onder mijn huid op de rug. De pijn verdween even snel als hij gekomen was en ik had op dat moment waarachtig toch belangrijker zaken te doen. Maar ’s middags kwam de steek opnieuw en nu ook in mijn borst. Een fiks, scheurend gevoel, dat ook weer snel verdween. Toch vanavond maar eens naar kijken. En toen zag ik het. Een gaatje in de huid en een bobbel eronder, een soort steenpuist. Die bobbel bewoog. Ik telde, het waren er vijf.
De tropenarts die ik daags erna raadpleegde, maakte een kleine luchtsprong. Hoera! Vijf levende larven van de Dermatobia hominis, die had hij nog niet. ‘Vangen’ luidde de opdracht. De eerste perste ik, die bevalling indachtig, met mijn vingers eruit. Het kleinood vloog door de kamer en belandde op een tafeltje. Daar lag hij, hulpeloos. Een zwart-wit gestreepte larve van wel 20 mm lang en 5 mm breed met twee sprieten. Nog vier te gaan.
De geëigende manier van verzamelen was nu de volgende: smeer het gaatje dicht met vaseline, wacht tot je die ademhalingssprieten daarbovenuit ziet komen, grijp ze vast met een pincet, verdoof het geheel met alcohol (in mijn geval dan maar jenever bij gebrek aan beter) en trek. Zo leverde ik na behoorlijk hangen en wurgen vier hele en een gescheurde larve in.
Het NTvG maakte melding op de cover van het blad en beschreef in zijn hoofdartikel deze wel zeer bijzondere ontdekking. Mijn lijf houdt er vijf littekentjes aan over. En die gaan nooit meer weg.
Jan van Asma, huisarts niet-praktiserend, Bussum
Buitenland
- Er zijn nog geen reacties
