Reactietest

Mijn moeder, 90 jaar, woont in een appartement bij een verzorgingshuis waar zij ondersteuning van ontvangt. Nierinsufficiëntie, hartfalen, jicht, diabetes, hoge bloeddruk (althans dat dachten we), lichte dementie, steeds terugkerende blaasontstekingen. Ze heeft nu haar tiende blaasontsteking van dit jaar en start wederom met een kuur antibiotica. De kuur ‘valt niet goed’; ze is misselijk, moet overgeven en heeft diarree.

De verzorgende meet haar bloeddruk: 60/35! Moeder is meer in de war dan normaal – wat niet verwonderlijk is met deze bloeddruk – en ziet grauw/blauw. Ze ligt in bed en wil daar blijven. De HAP wordt gebeld – want deze dingen gebeuren per definitie in de ANW-uren.

Alle hens aan dek: bel de familie maar, want dit gaat niet goed. Ze zal binnen nu en een paar uur komen te overlijden. Wij, de dochters worden gebeld. Dochters bellen de (volwassen) kleinkinderen die of bij de kapper zitten, of aan het sporten zijn of nog in bed liggen met een kater want, ja, het is weekend!

Iedereen springt in de auto, de trein of op de fiets en spoedt zich naar het noorden van het land. Halverwege de rit naar het noorden belt mijn zus en meldt dat moeder inmiddels weer is opgestaan, achter haar boterham zit met een bloeddruk van 70/40. De kleindochters die inmiddels op het station staan, worden gesommeerd om nog niet af te reizen, kleinzoon keert terug naar huis (en bed?). Wij rijden toch maar door.

Bij aankomst kijkt mijn moeder stomverbaasd dat wij met z’n allen voor haar deur staan en vindt het allemaal maar grote flauwekul. Op mijn opmerking dat ze ‘dit’ niet te vaak moet doen antwoordt ze: ‘Ja, ik wilde even testen hoe snel jullie allemaal hier kunnen zijn!’

Mijn moeder leeft overigens nog steeds met al haar kwalen in een redelijke gezondheid.

San de Vroom, adviseur, Wijchen