‘Ik ken u ergens van’

Het was tijdens mijn coschap gynaecologie dat ik zwangerschappen en bevallingen leerde begeleiden, maar tevens werd ingewijd in de oplossingen rondom fertiliteitproblematiek. Toen was er het spreekuur intra-uteriene inseminatie: IUI. Ik zie een vrouw in de wachtkamer zitten, grote wollen jas aan, één hand stevig in de jaszak gedrukt. Waarschijnlijk angstig dat het zaad het niet zou overleven als ze het niet zou koesteren. Het zaad moest opgewerkt worden en daarna kon het worden ingebracht. Ik was er getuige van hoe deze kunstmatige inseminatie in zijn werk ging, hopende dat de natuur het vanaf daar zou overnemen. Enkele weken later liep ik een dag mee met een verloskundige om ook te zien hoe een bevalling in de thuissituatie verliep. Dit resulteerde echter in een spoedbezoek aan een ander ziekenhuis voor gynaecologische interventie. Er volgde een goede afloop en al snel kwam de familie de kersverse ouders feliciteren. De zus van de gelukkige moeder kwam de kamer binnenlopen. ‘Hé’, riep ik, ‘ik ken u toch ergens van?’ ‘Nee hoor’, zei deze mevrouw. Waarop ik herhaalde: ‘Natuurlijk wel!’ Intussen pijnigde ik mijn hersenen, terwijl de vrouw me aankeek met een blik die me vertelde dat ik er beter over op kon houden en dit niet tot in detail uit te zoeken. Ik besloot deze non-verbale communicatie ter harte te nemen. Toen ik me omdraaide en de deur uitliep wist ik het weer, de vrouw van de IUI!
Wat gênant.

Jolanda Verstraten, huisarts in opleiding Universiteit Maastricht

Alle lezersbijdragen | Lezersbijdragen Het geheugen