Een vriendschappelijke band
Plaats een reactie
Hij verscheen – begin deze eeuw – altijd in een zeer fleurig, fel hawaïshirt; was een zeer opvallend en (ruimte-)innemend persoon van net voorbij de 50; verwezen naar de revalidatiearts voor het aanmeten van orthopedische schoenen vanwege charcotvoeten (fors doorgezakte voeten).
Zijn voeten, enkels en onderbenen waren volgelopen en allerhande ingenieuze zwachtels belemmerden een directe blik op de diabetische charcotvoet. Het viel echter – na een kwartier afpellen – reuze mee. Zijn rechter grote teen zag er bedreigd, maar niet reddeloos uit. Er gingen maanden overheen om het waterpeil op een acceptabel niveau te krijgen. Dan, na veel passen en meten, fraaie – toch wel – grote orthopedische schoenen. En geheel in hawaïstijl gekleurd: roze, paars en wit.
Bij al die controles ontstaat er soms die vriendschappelijke band, die elke dokter wel herkent. Het is niet de vriendschap van je jeugd of van je school of opleiding, maar er is ontegenzeggelijk iets warms, iets vertrouwds. Je kent de patiënt, en je vindt het fijn om het ook even over iets anders te hebben. Zo leerde ik hem kennen als een literair boekenvriend en een sportliefhebber. Hij woonde al zijn leven lang samen met zijn destijds 80-jarige moeder. Hij was werkzaam in een psychiatrische instelling. In zijn vrije tijd was hij een ambitieus watersporttrainer geweest.
Zijn rechterteen bleef – dankzij de schoen – behouden en daarmee ook zijn onderbeen. Maar zijn moeder overleed, en zijn diabetes liep uit de hand. Hij bleef moederziel alleen achter, zag alleen maar dokters. Hij moest rigoureus afvallen, woog meer dan 170 kilo. Zijn internist suggereerde een maagverkleining: een succes. Hij genas zonder complicaties, woog minder dan 90 kilo, maar zijn insulinegebruik nam niet af, sterker: zijn nierfuncties zakten weg. Hij lag al in de clinch met zijn werk. Met medische verklaringen mijnerzijds konden we hem in de WIA-IVA loodsen. En een parkeerontheffing regelen. Maar opknappen deed hij niet. Hij hechtte aan onze gesprekken. Ik ook, hoewel ik niets kon veranderen aan het onafwendbare. Begin dit jaar werd hij opgenomen op de dialyseafdeling, waar hij niet meer af zou komen.
Henk-Jan Buijs, revalidatiearts, Breda
- Er zijn nog geen reacties
