Onthutsend
3 reacties‘De gevolgen van de decentralisatie van de langdurige zorg en de jeugdzorg zullen minder acuut zichtbaar worden, maar dat het zal kraken en piepen is onvermijdelijk. De hamvraag is nu: gaan de ingevoerde veranderingen zowel financieel als kwalitatief de beoogde effecten hebben? Dat zal de komende jaren moeten blijken. Ik hoop het. Niemand is erbij gebaat dat het een mislukking wordt’
Dit schreef ik in het eerste nummer van 2015, een jaar waarin grote veranderingen werden doorgevoerd. Inmiddels zijn we bijna twee jaar verder en is het duidelijk dat het niet bij piepen en kraken is gebleven. In de jeugdzorg is het een chaos, zegt psychiater Michiel Bosman. Bosman heeft met zijn keten van instellingen voor ambulante psychiatrische en psychologische zorg – Dokter Bosman genaamd – met in totaal 135 gemeenten van doen. Hij beschrijft in niet mis te verstane woorden hoe in een bureaucratisch systeem gemeenten en instellingen elkaar in een houdgreep hebben; hoe dit systeem leidt tot heel lange wachtlijsten enerzijds en tot een enorm administratief circus met als gevolg overweldigende accountantskosten anderzijds. Bosman overdrijft waarschijnlijk niet. Hij schetst een voor mij herkenbaar beeld. De stroop van het systeem is inmiddels zo dik dat een zekere gelatenheid optreedt bij het zoveelste verzoek voor een aangepaste verwijzing naar de basis- of gespecialiseerde ggz of juist de zoveelste terugverwijzing naar de huisarts. Zowel de ggz-professionals als de ‘gewone’ dokters raken behoorlijk gefrustreerd. Want niet alleen in de jeugd-ggz loopt het niet, ook de ggz voor volwassenen hapert. De toestroom van mensen met psychische klachten naar de huisarts zwelt aan. De huisarts krijgt daarbij ondersteuning van de praktijkondersteuner ggz, maar omdat de wachttijden voor behandeling buiten de praktijk toenemen, heeft ook de POH-ggz een wachtlijst. Dit is allemaal geen nieuws; ook in MC is er al veel over geschreven. Toch krijg ik niet de indruk dat dit leidt tot aanpassing van het beleid. Blijkbaar moet de wal het schip keren. Tot die tijd vallen degenen die de zorg nodig hebben tussen diezelfde wal en schip. Dat vind ik onthutsend.
Menno Oosterhoff
psychiater, Thesinge
Zie ook mijn blog "Boos" https://www.medischcontact.nl/nieuws/laatste-nieuws/artikel/boos-3.htm
Menno Oosterhoff
Psychiater, Thesinge
Dat politiek compromissen sluiten is wist en begreep ik altijd wel. Maar dat het vaak ook het sluiten is van de ogen voor meningen van experts, voor kennis en wetenschappelijke feiten is pas echt tot ne doorgedrongen bij de behandeling van de jeugdwe...t. Naïef als ik was dacht ik dat een ongevraagd negatief advies van de koninklijke akademie voor wetenschappen toch wel enige indruk zou maken. Of het feit dat alle betrokken instanties en organisaties en tienduizenden ouders mordicus tegen waren. Maar nee. De tweede en eerste kamerleden wisten het beter op basis van wat loze kreten, ongefundeerde positieve verwachtingen van verandering en wat incidentele ervaringen met de werkelijke praktijk. Voor de jeugdGGZ voltrekt zich nu de ellende waartegen te uit en te na is gewaarschuwd. Wat de politiek er vast niet van weerhoudt om straks de meldcode kindermishandeling tot een meldplicht te maken, iets waarvan alle experts zeggen dat het er niet beter van wordt. De democratie is een hoog goed. Politicus zijn vraagt vast een zekere mate van overtuigd zijn van je eigen gelijk. Maar een beetje meer gebruik maken van deskundigheid, die je zelf niet hebt zou wel mooi zijn.
Herman Suichies
huisarts, eefde
De constatering van Hans v Santen dat alles wat in MC geschreven wordt niet leidt tot aanpassing van het beleid is helaas maar al te waar. Zelfs een manifest met 3 eisen van 8000 huisartsen Verenigd in de HRMO beweging heeft nauwelijks tot aanpassing...en geleid. De positie van zorgverzekeraars, too big to fall, die de overheid niet wenst te veranderen heeft inmiddels geleid tot dusdanig dikke stroop in het systeem dat inertie van de beroepsgroep een overlevingstaktiek is geworden. "Ik pas me wel weer aan, dan heb ik er het minste last van". Ik ben benieuwd welke wal dit schip dan wel zal keren. De beroepsgroep in ieder geval niet. Misschien dan toch de patiënt, die straks immers kan kiezen uit politieke partijen die al of niet verandering willen. Een aantal partijen heeft zich inmiddels uitgelaten over wat anders moet. Het Nationaal Zorgfonds zorgt voor veel ophef en fungeert als motor voor verandering. De rest zal ongetwijfeld volgen, hoewel beloftes voor en na verkiezingen nogal eens willen verschillen