Huisartsentoekomst

Vraag mij wie 45 jaar geleden mijn huisarts was in mijn geboortedorp en ik noem zijn naam zonder aarzeling. De naam van zijn opvolger heb ik desgewenst ook nog wel paraat. En als ik even graaf, komt ook de huisarts uit mijn studententijd weer aan de oppervlakte. Het betrof in alle gevallen huisartsen met een solopraktijk.

Maar vraag mij wie nu mijn huisarts is, en ik blijf u het antwoord schuldig. Het moet één van de tien huisartsen (al dan niet in opleiding) zijn van het gezondheidscentrum in mijn wijk. Een gezondheidscentrum dat in totaal 26 zorgverleners telt. Van POH-ggz en doktersassistente tot apotheker en huisarts. Ik kom er (gelukkig) niet vaak genoeg om met een van hen een band te hebben opgebouwd. De keren dat ik er was, trof ik kundige mensen. Maar niet twee keer dezelfde.

De persoonsgerichte en de continue zorg komen in het gedrang

Deze gedachte kwam bij mij op toen ik het artikel las van Henk Maassen over de tweede Woudschotenconferentie. De Nederlandse huisartsen hebben daar deze week hun kernwaarden nog eens vastgelegd. Drie van de vier waarden zijn in de afgelopen zestig jaar niet veranderd. Huisartsen staan voor generalistische, persoonsgerichte en continue zorg. Daaraan is nu toegevoegd dat zij hun zorg gezamenlijk doen met zorg- en hulpverleners binnen en buiten het medische domein. Wat dat laatste betreft: die samenwerking lijkt in mijn gezondheidscentrum uitstekend geregeld. Maar tegelijkertijd moet ik vaststellen dat door de schaalvergroting de persoonsgerichte en de continue zorg in het gedrang zijn gekomen. En dan heb ik nog buiten beschouwing gelaten dat ik tegenwoordig voor spoedgevallen buiten kantooruren naar een anonieme huisartsenpost aan de andere kant van de stad moet. De gezamenlijke huisartsen hebben deze week een mooi en lovenswaardig toekomstperspectief gepresenteerd. Ik hoop van ganser harte dat het niet bij papieren voornemens blijft.