Opendeurconsult
2 reactiesIn de steeds complexere discussie over privacy moest ik denken aan mijn eerste baan als arts in een polikliniek in Oost-Suriname. Het was 1988, de binnenlandse oorlog woedde nog. We werkten op het eiland Langetabbetje in de Marowijne, waar het Junglecommando de scepter zwaaide. Veel bewoners waren weggevlucht naar Frans-Guyana, aan de overkant van de rivier.
Samen met verpleegkundige Sandra deden we spreekuren voor de achtergebleven bevolking. Meestal betroffen de klachten malaria, luchtweginfecties bij kinderen en wonden door een kapmes of een sparri (zoetwaterrog). Huisbezoeken naar hogerop aan de rivier gelegen dorpjes deden we per korjaal.
Tijdens de spreekuren stonden de ramen en deuren voor verkoeling open, de hele wachtkamer luisterde mee en gaf commentaar in het Nederlands als ik er in het Sranan niet uitkwam. Ik heb een tijdje geprobeerd om patiënten individueel te spreken, met ramen en deuren dicht, maar dat werd niet begrepen en heb ik na een tijdje maar opgegeven. Uitzonderingen (psychische klachten, gynaecologie) daargelaten natuurlijk, bezwaren heb ik nooit gehoord.
Soortgelijke situaties komen we in de cel ook geregeld tegen. Een tolkentelefoon is niet 24/7 beschikbaar en vaak is er een agent of bewaker (altijd erbij voor de veiligheid) die wel Arabisch, Farsi of Spaans spreekt. Daar maak ik dan graag gebruik van. Situaties worden sneller duidelijk en de patiënt is tevreden met de vlotte hulp. Zou zoiets ook na de invoering van de ‘Algemene verordening gegevensbescherming’ nog kunnen? Ik ben benieuwd hoe de Autoriteit Persoonsgegevens hierover denkt. Tumult in het tuchtcollege? Privacy en het medisch geheim moeten met hand en tand worden verdedigd, maar regelgeving mag goede zorg niet in de weg staan.
A.G. Sangster
bedrijfsarts, Nijeveen
Mooi verhaal.
De praktische kant moet soms voorrang hebben.
In de praktijk mogen we als bedrijfsartsook weinig tot niets bespreken, maar werkgevers weten alles al van betrokkene zelf.
J. Hulshof
GGZ-arts, Wolfheze
Beste collega Timmerman,
doorslaggevend is of de persoon in kwestie er mee akkoord gaat dat er iemand bij het gesprek aanwezig is die kan en wil tolken en of de persoon in kwestie dat vertrouwt. En dus ook de persoon die zou moeten tolken vertrouwt.... Vaak zal dat zo zijn en dan zal de patiënt inderdaad blij zijn met de vlotte hulp. Uiteraard kleven er nadelen aan. Mogelijk zal de patiënt niet vrijuit alles willen vertellen wat u van hem of haar wilt weten. Als de patiënt er bezwaar tegen heeft dat de bewaker meeluistert, dan zou de bewaker in ieder geval buiten gehoorsafstand (dus b.v. aan de andere kant van een deur met een ruit er in) zijn taak als bewaker moeten uitoefenen, onder visuele controle. Er zal vaak wel iets te bedenken zijn om het veilig te maken, zowel qua privacy/vertrouwelijkheid als voor uw eigen persoonlijke veiligheid. Als dat alles niet kan, dan resteert slechts het inschakelen van een (beëdigde) tolk op een moment dat die beschikbaar is en met bewaking die niet kan meeluisteren. Niets anders aan te doen. Uiteraard altijd goed op schrift vastleggen hoe het gesprek gevoerd is.